پاورپوینت بررسی معماری مقبره سید حسین و سید ابراهیم لنگرود
معماری مقبره سید حسین و سید ابراهیم لنگرود از آثار تاریخی مربوط به سدهٔ ۸ ه.ق است که در بافت قدیم شهر لنگرود، جنب بازار لنگرود واقع شده است. این اثر در تاریخ ۴ تیر ۱۳۷۷ با شمارهٔ ثبت ۲۰۴۵ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است قدیمی ترین وقفنامه مقبره مورخ ۱۲۶۸ است. منوچهر ستوده در کتاب از آستارا تا استارباد، احتمال داده است که این مقبره مدفن سید حسین کیا فرزند سید علی کیا باشد. در حدود سال ۷۹۰ میان سید حسین کیا و برادرانش بر سر حکمرانی منطقه نزاع در گرفت و سید حسین شکست خورد و به زندان افتاد. پس از رهایی از زندان، در حدود سال ۷۹۶، روستای راه پشته به او سپرده شد. اهالی این روستا با کمبود آب مواجه بودند و سید حسین کیا با احداث استخر و آبگیر موجبات آبادانی روستا را فراهم آورد. وی بقیه عمر خود را در این محل گذراند و در همان جا فوت کرد. بنا بر زیارت نامه قدیمی مقبره و به گفته اهالی محل، برادر کوچک سید حسین، به نام سید ابراهیم در جوار وی مدفون است.
بانی اولیه مقبره سید حسین و سید ابراهیم لنگرود شناخته نشده است. براساس کتیبه مرمر بنا، پس از آتش سوزی لنگرود، یکی از تجار، به نام حاجی حسن، این بنا را تعمیر یا بازسازی کرده است. کاشیهای ازاره ایوان شرقی را، با توجه به کتیبه آن، خلیلی بن احمد کاشیگر ساخته است. در کتیبه های درهای چوبی گنبدخانه، خطاطان کتیبه های درهای شرقی و غربی به ترتیب، حسین طالقانی و حسین معرفی شده اند. این بنا در چهارسوی خود ایوانهای مجللی داشته که امروزه ایوان شرقی تقریبا به شکل اولیه خود باقی است. در چهارگوشه بنا، چهار پایه آجری وجود داشته که اکنون تنها دو پایه ایوان شرقی برجاست. ازاره ایوان شرقی کاشیهایی با نقوش پرندگان و حیوانات و گل و بوته و اسلیمی است.
در شمال مقبره سید حسین و سید ابراهیم لنگرود نیز، قسمت هایی از ایوان باقی است. ازاره قدیمی ایوان این جبهه نیز شبیه ازاره ایوان شرقی است. ظاهرا ساخت همان استاد است. امروزه ایوانهای شمالی وغربی به صورت فضاهای بسته ای درآمده و محل برگزاری مراسم مذهبی است.
گنبدخانه در میانه بنا نشسته و برگرداگرد آن، ابیاتی از محتشم کاشانی گچ بری شده است. بر دیوار فضا کتیبه و نقوشی حاکی از معراج پیامبر وجود داشت که در حین تعمیرات ازبین رفته اند. کف این فضا با کاشی سبزرنگ مفروش بوده که در نوسازی دوره اخیر تغییر یافته است. در اطراف صحن بقعه نیز، حجره هایی بوده که در پیش از سال ۱۳۲۰ شمسی تخریب شده است. همچنین در نوسازی های دوره معاصر، در صحن و زنجیر بست آن از بین رفته است. نقاشی های دیوارهای گنبدخانه وایوان مقابلش آسیب زیادی دیده است. این مقبره به همراه مسجد و سقاخانه نزدیک آن مجموعه ای تشکیل داده که مورد توجه اهالی محل است. (منبع: الف-۱) این مقبره در تاریخ ۴ تیر ۱۳۷۷ با شماره ثبت ۲۰۴۵ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
و....