بررسی سبکهای معماری در پايان قرن بيستم 
 
بخشی از مطلب
با اين رويكرد معماري ديگر به توصيف تفاوت ها و يا تضادهاي موجود در سايت و فرم تمايل ندارد. معمار در پايان قرن بيستم با مسائلي از قبيل هم خوان كردن اهداف متضاد و متفاوت (پست مدرنيسم) و (اهداف مدرنيسم)به سمت يكپارچگي با ساختاري دوباره روي خواهد آورد. لين تاخوردگي (flod) را به عنوان يك راه حل پيشنهاد مي كند. در نظر او اين جايگزيني جهت يكپارچه كردن عناصر نامرتبط سايت و برنامه طرح در يك تركيب چندگانه انعطاف پذير و هماهنگ صورت مي گيرد. اين مباحث يادآور جمله اي از برنارد جومي است:
"معماري ديگر شرايط طراحي نيست بلكه طراحي شرايط اسنت. اين نوع معماري سنت گرايي و روگرفت جامعه را از بين مي برد و خود آن را دوباره از نو مي سازد"
در خاتمه جاي دارد هرچند گذرا به خاستگاه انديشه دلوز در رويكرد با مباحث معماري حاد-سطح (hypersurface) اشاره اي داشته باشيم. هرچند وارد شدن به اين مباحث در حيطه چنين مقاله اي نيست و جاي خاص خود را مي طلبد. معماري حاد-سطح شديدا وام دار انديشه هاي ژيل دلوز و مارتين هايدگر است. اين انديشه ها نه در تقابل و نه در تلفيق يكديگر اثر مي كنند بلكه هر دو در كنار هم و هم تراز با هم تاثير خود را در انديشه معماران اين رهيافت از معماري مي گذارند. همان گونه كه استفان پيرلا بيان مي كند: "اين انديشه ها تا حدودي نامتناسب است چراكه يكي برگرفته از پديدار شناسي (phenomenology)، هايدگر و ديگري ادراك از خود (proprioceptive) دلوز است در اصل اين تفكر يك نوع گفتمان از شرايط پيچيده معماري معاصر است.
يكي از مباحث اصلي در معماري حاد-سطح بحث وانموده ها است. براي بيان اين مورد مي توان به سير تحول نقطه در تبديل شدن به خط وجود و خط به سطح اشاره كرد:
نقطه در تبديل شدن به خط حاد (hyper) مي شود و هويت خود را از دست مي دهد، توجه خوانندگان را به تعريف فيثاغورس از خط جلب مي كند كه: "خط از بي نهايت نقطه تشكيل شده است." بنا به نظر حاد (hyper) نقطه در حالت حاد تبديل به خط شده و خط در حال حاد به سطح و سطح در حال حاد به حجم تبديل مي شود. و در بيان سطح هيچوقت نمي گوييم از بي نهايت خط تشكيل شده است، چون خط در گذر از خطيت تبديل به سطح مي شود و هويت خود را از دست مي دهد و اين در حالي است كه هويت جديدي براي خود كسب مي كند.
مورد بعدي كه مي توان به آن اشاره كرد قرائت شيزوفرني دلوز است. اين قرائت جايگاه خاصي در معماري حاد سطح دارد. تاخوردگي فرهنگ با سطوح توپولوژي، بازي بين ساختار و نشانه، سطح و معنا، فرم و برنامه، نشانه و سطح بوده و در اصل شيزوفرني بازي بين شدتهاست. اين ديدگاه منجر به سست شدن تك معناي متن شده و متن در سيلان معنا رها مي شود.
Peter eisenman
Folding in time
The singularity of rebstock
با آمدن ايده توليد انبوه، از يك سو تعدد و تكرار و از سوي ديگر نياز به سلامت و بهداشت با نياز در حال ظهور و روزافزون به خانه سازي انبوه همراه شد و صنعت خانه سازي جديد و به همراه آن تكنولوژي جديد استاندارد سازي متولد شد. 
اين ايده هاي جديد دوباره تكرار و استاندارد سازي باعث ايجاد نيازي شد براي دوباره انديشيدن درباره تيپولوژي فرم شهري و بخصوص premetu toleck كه در قرون گذشته توليد اصلي خانه سازي در آلمان بوده است. مشكلي كه به همراه دارد داراي دو جنبه مي باشد: از يك سو مطابق الگوي شهري كنار گذاشته شده خيابانهاست كه هر تكراري را به جاي استاندارد كردن منحصر به فرد و يكتا مي كند و از سوي ديگر perimeter bleek بسته بود و لذا از نظر قابليت تغيير فرمي پذيراي ملاحظات مربوط به سلامتي و بهداشت نبود...
فرم siedlung رويكردي جديد به ساختار شهري را به همراه خود آورد siedlung … نوعي فرم خطي جديدي بود كه مي توانست در يك جهت تا بينهايت ادامه يابد. اما برخلاف فرمهاي كشيده افقي لوكوربوزيه، براي وضعيت مستقل فرعي اش هيچ الگوي خاصي نمي پذيرد.
بحثي كه در اينجا ارائه مي شود، ايده آل است درون از و ذاتي در siedlung كه غلط هم نيست اما به صورت ضعيفي و ناكافي درباره آن ايده پردازي و مفهوم آفريني شده بود بخصوص در رابطه، ايده هاي در حال تغيير دوباره تكرار مكانيكي و منحصر بفرد بودن..
اساسا اين توجه و تامل دوباره در جلد زندگي شهري قرن بيستم را مورد بررسي قرار مي دهد: از يك طرف فضا و زمان و از طرف ديگر تكرار و منحصر بفرد بودن
در اينجا اين موضوع كه ايده تكرار به واسطه تغيير جعتي از آنچه كه مي توان آنرا الگوي مكانيكي ناميد به عصر كنوني الگوي الكترونيكي تا حد زيادي تغيير يافته است، مورد بحث و بررسي قرار مي گيرد. تصور ذهني تكرار تغيير كرده است زيرا تصور ذهني زمان عوض شده است. قبلا زمان در الگوي مكانيكي، روايتي، خطي و داراي سلسله مراتب بود.
اكنون، به خاطر رسانه (media) زمان خاصيت در لحظه بودن خود را ازدست داده است. زمان مي تواند سريع شود، كند شود، دوباره replay و يا بسيار سريع حركت داده شود. نتيجه اين تغيير در وضعيت زمان رسانه هاي الكترونيكي ما را به وضوح با فقدان بروز نشانهاي منحصر بفرد بودن و فقدان عكس العمل به يك فعل در حال حاضر و يا در يك لحظه (لحظه اي) روبرو مي سازد. اين فقدان نمي تواند تنها به واسطه بازگرداندن فرمهاي قديمي نشانهاي منحصر به فرد بودن، جايگزين شودزيرا رسانه باعث ايجاد تغيير دائمي در طبيعت و ذات تعدد و تكرار شده است.
اين تفاوت در اواخر قرن 19 اهميت يافت. اين تغيير توسط watter benyamin در مقاله اش با نام "هنر در عصر بازتوليد مكانيكي" مورد توجه قرار گرفت كه در اين مقاله او عنوان مي كند كه يك عكس به وضوح يك اثر اصل مي باشد، هرچند نوعي اصالت متفاوت از آن نيز وجود دارد كه توسط دست ساخته و پرداخته مي شود.
از يك ديدگاه، هنر يا محصول دست ساز مانند يك قطعه دست ساز لوازم و اثاثيه و يا يك كتاب دست نوشته با يك كتاب توليد شده در يك چاپخانه مكانيكي و يا يك قطعه از اثاثيه چوبي كه به تكرار باز توليد مي شود، متفاوت است. 
از ديدي ديگر، هر دوي آنها اصل مي باشند؛ فقط محصول دست ساز منحصر بفرد است و اثاثيه چوبي كه به تكرار باز توليد مي شوند، متعدد مي باشند و اين تنها تفاوت است. حال يك تفاوت ميان تكرار يا تعدد در بازتوليد مكانيكي با تكرار در بازتوليد الكترونيكي وجود دارد: اين همان تفاوت ميان يك عكس و يك تلفكس است.
و....