طبيعت دستاورد بهترين معمار يعني خداوندگار است و اغلب براي معماران بهترين سرچشمه الهام بوده است. بشر در طول تاريخ از هنگامي که سرپناه، مسکن، محل زيست، محل کار و يا هر نوع فضايي را ساخته و مورد بهره برداري قرار داده، هميشه عوامل طبيعي در اين ساختار يک اصل مهم و اساسي براي او بوده اند. معماري انسان در اين دوران تاريخي آگاهانه دو موضوع فرم و عملکرد را آشکارا در برداشته است.
به کارگيري فرم هاي طبيعي در معماري، نشانه گرايش انسان به آثار خلقت و تاثيرات آن است. از سوي ديگر فرم هاي طبيعت در گذشته از نقش موثرشان چه در زمينه عملکردي و چه در باب زيبايي، از احترام و تقدس در فرهنگ ها و اقوام ملل مختلف برخوردار بوده اند. به عنوان مثال حيوانات و پرندگان در کشورهاي مختلف و در آيين ها و جوامع گوناگون بنا به گذشته فرهنگي آنها، هر يک تقدسي خاص داشته اند. به گفته پل کله نويسنده و نقاش سوييسي (1940-1879)، ارتباط با طبيعت ضروري ترين شرط براي هنرمند است. هنرمند انسان است: او خود طبيعت است، بخشي از طبيعت و در ميان فضاي طبيعي.
طبيعت در بسياري از راهبردهاي منتهي به خلاقيت معماري تاثير مي گذارد. طبيعت هميشه در همه جا حاضر و طبقه بندي ناپذير و به مثابه ابزاري بسيار قدرتمند براي الهام بخشي، است. حضور آن در استعاره، تقليد، تغييرپذيري فرم و مصالح معماري آشکار است.

دانلود بررسی معماری و طبيعت،pdf