پارک همواره مامنی برای تمامی اعضای جامعه در ارتباط با گذران ساعاتی، فارغ از هیاهوی زندگی و مشکلات عدیده آن می باشد. چه خوبست در این محیط آرام و سبز با دیدن کودکی که با بازی ها و شیطنت های خود لبخند رضایت و آسودگی بر لبان پدر و مادر خود به ارمغان می آورد، و یا مردانی که دقایقی چند را به یادآوری ایام گاه دور و گاه نه چندان دور، کار و تلاش می گذرانند و یا جوانانی که به امید فردای روشن در سایه سار درختان به مطالعه پرداخته اند، به یاد کسانی باشیم که به دلایل مختلف بخشی از توانائی های خود را از دست داده و به صورت موجودی معلول در آمده اند. انسان در نظام ارزشی اسلام از درجه و اعتبار بسیار والائی برخوردار است و توجه به معلول نه از جهت دلسوزی و یا کمک کردن به اوست. بلکه اهمیت این مسئله در ارزش دادن به روح انسانی و شخصیت یک انسان معلول و بازگرداندن او به یک زندگی سالم و پرثمر است. نیازی در جهت زنده کردن ارزش های والای انسانی، نیازی که حتی افراد سالم نیز از آن مستغنی نمی باشند.
با بررسی هایی که در زمینه مشکلات معلولین به عمل آمده مشخص گردیده که عمده ترین مسئله این گروه مشکلات روحی و روانی و بیش از همه عدم اعتماد بنفس و همچنین زمان بیکاری فراوان در مقایسه با افراد عادی جامعه است. همچنین سایر مسائل اجتماعی از قبیل مشکلات استفاده از وسایل ایاب و ذهاب و مشکل عدم بهره مندی از امکانات ورزشی و تفریحی است که به خوبی می تواند پرکننده ایام فراغت آنها باشد. خوشبختانه در جامعه امروز ایران، معلولین و جانبازان نه تنها مشکلی در رابطه با پذیرش اجتماعی و برخوردهای مردمی ندارند بلکه جانبازان انقلاب از موقعیت اجتماعی و معنوی بسیار والایی برخوردارند. این موضوع مستقیماٌ در معلولین عادی اثر گذاشته و موجب شده تا آنها نیز از روحیه بالایی برخوردار گردند.