دانلود پاورپوینت بررسی مجتمع ویل فریتز ون دونگن
بخشی از مطلب
فریتز ون دونگن در سال ۱۹۸۰ از دانشکده تکنولوژی و معماری شهر ولف در هلند فارغ التحصیل شد. وی در سال ۱۹۸۵ دفتر شخصی خود را تاسیس و در سال ۱۹۸۸ به همراه چهار معمار هلندی دیگر شرکت dearchitecture را تاسیس نمود که هم اکنون بیش از ۱۲۰ کارمند و معمار در ان مشغول به کار می باشند. انطباق و ایجاد هماهنگی میان اصول معماری امروزی، شهرسازی جدید و تکنولوژی پیشرفته از ایده های اصلی این دفتر است.

یکی از اساسی ترین مشکلات شهرهایی نظیر آمستردام محدودیت های توسعه شهری به دلیل احاطه این شهر توسط آب می باشد. برای حل این مشکل راهی جز ایجاد جزایر مصنوعی باقی نمانده و اکنون بسیاری از جمعیت شهر در چنین جزایری زندگی می کنند. ساختمان مجتمع ویل در منطقه بندرگاهی Barnea Sporenburg در امتداد سواحل حاشیه شهر امستردام واقع شده است که طراحی طرح جامعی برای این جزایر بندرگاهی بر عهده دفتر شهرسازی WEST8 بوده است. این جزایر که به صورت مصنوعی و با هزینه ای بسیار زیاد احداث شده اند توسط پل هایی به یکدیگر و به بافت شهر متصل می باشند.
در این طرح توسعه علاوه بر دفاتر کار، باراندازها، انبارها و تاسیسات شهری، مجتمع های مسکونی متنوعی برای کارگران بندرگاه طراحی و اجرا شده است که به جز مواردی خاص اکثرا از تکرار ساختمان هایی دو طبقه برروی پیلوت پدید امده اند. پیروی از الگوی پیلوتی در این مناطق به دلیل رطوبت زیاد زمین و همچنین تامین پارکینگ مورد نیاز ساکنین بوده است.

این مجتمع شامل ۱۲۴ واحد اپارتمانی است که اکثر واحدها دوبلکس و فاقد تراس با بالکن می باشند. تاب خوردگی قطری ساختمان سبب شده است تا نور روز به شکل عادلانه تری میان پنجره های رو به حیاط مرکزی تقسیم شده حیاط مرکزی نیز دلبازتر و پرنور تر به نظر اید و در عین حال در نقاطی که حجم به کلی از زمین فاصله گرفته است ورود به حیاط مرکزی و طبقات مجموعه نیز ممکن می باشد.

به همین منظور راه پله های شیشه ای به همراه اسانسور در این نقاط قرار گرفته اند. همچنین این تاب خوردگی در حجم منجر به پیدایش واحدهایی متنوع در طبقات مجتمع شده که دسترسی به این واحدها نیز توسط راهروهایی که در نماهای رو به حیاط مرکزی مشاهده می شود میسر می باشد. در تراز همکف این مجتمع نیز از مکان یابی واحدهای مسکونی پرهیز شده و تنها در برخی نقاط فضاهای تجاری و خدماتی در همکف قرار گرفته اند. چنانچه در تصاویر مشاهده می شود ریتم بازشو ها در جداره های خارجی بسیار متنوع بوده و راهرو ها به صورت یکنواخت و تکراری پیرامون حیاط مرکزی نمی چرخند. هرراهرو در سطوح مختلف توسط پلکانی شکسته شده به سطحی دیگر می رود که این امر در نما نیز به نمایش گذاشته شده است. این ارتباط میان راهرو های طبقات غالبا در داخل و در بعضی نقاط بیرون از حجم ساختمان و در فضای ازاد شکل گرفتته است. جنس سقف، کف و نرده های راهروهای روباز همگی از چوب بوده که این امر راهروها را به شکاف هایی باریک و زرد رنگ برروی پوسته صیقلی و فلزی نما مبدل ساخته است.
در این بندرگاه مجتمع های مسکونی بسیاری در ابعاد مختلف به اجرا در آمده است اما از لحاظ مقیاس مجتمع ویل چندین برابر بزرگتر و مرتفع تر از توده های پیرامون خویش است. این تفاوت مقیاس به همراه تفاوت رنگ و مصالح ساختمانی و همچنین فرم خاص و شناور ساختمان سبب شده تا این مجتمع به عنوان شاخصی در مقیاس شهر نیز شناخته شود. طراحی ساده و مینیمالیستی فضای سبز مجموعه که از ان به عنوان پارکی در مقیاس محله نیز استفاده می شود بسیار ساده و جالب توجه است. فرم ساختمان و نماهای صیقلی آن نیز مجموعه را حقیقتا به نامش که معنی آن نهنگ می باشد شبیه می سازد.