بخشی از مطلب
آشنايي با معماري ژاپني با تاخير زماني صورت گرفت . يكي از معماران مشهور قرن بيستم كه مي توان آن را نماينده اين نوع معماري ناميد كنزوتانگه است . وي در سال 1913 در ژاپن متولد شد . ساختمانهاي طراحي شده توسط او تركيبي است زنده از تكنولوژي پيشرفته ساختمان سازي با معماري سنتي ژاپني . 
كنزوتانگه و همكاران ايده هايي جديد و انقلابي را در زمينه شهرسازي بسط داده و نسبت به تحقق آن كوشيدند . 
برنامه ريزي با توجه به انفجار جمعيت در زمينه مسائل مختلف شهرسازي ، از جمله عبور و مرور (ترافيك) ، استانداردسازي با توجه به مقياسهاي انساني و ... از ديگر فعاليت هاي اين معمار و شهرساز بزرگ است . وي علاوه بر فعاليت هاي حرفه اي سالها نيز به تدريس در دانشگاه مشغول بود . 
 
 
آثار معمار ژاپني كنزو تانگه (متولد 1913) كه در اينجا تحت عنوان كارهاي كامل سالهاي 1949 -1976 ، ارائه شده اند گواه جهت گيري معماري بين‌المللي است . 
طراحي تانگه بيش از معماران هم عرض داراي علايم تحول كنوني است : صرفه جويي در وسايل ، انعطاف پذيري احساس ، نمايشگاه عناصر نمادين ، بهره گيري از علم شهرسازي در جهت ساختار و كارهاي معمار به نحوي كه خلاصه اي از ارتباط او با معماراني چون Mies van der , Le Corbudier , W.Gropius , Oscar Niemeyer Aivar Aalto , Rohe Louis I.  و Eero Saarinen , Johnnes Duiker kahn مي باشد . طرح ها و بناهاي تانگه نه تنها در سطح بالاتري قرار دارند بلكه آزادي نهايي معماري ژاپني راكه آوازه جهاني به دست آورده است خاطر نشان مي سازند . بناهايي نظير شهرداريها ، سالنهاي اجتماعات و سالنهاي ورزشي ، تعبيري منطبق با اهداف خود را يافته اند ، لكن جدا از اين ساخت و سازها دروسي كه تانگه در دانشگاه ژاپن تعليم داده است راههاي جديدي را ارائه داده و كتب متعددي در روشن ساختن ارتباط بين سنت و زمان كنوني فراهم كرده اند . مفاهيم تانگه كه مرتبط با شهرسازي هستند از اهميت ويژه اي برخوردارند . اين مفاهيم گواه كيفيت‌هاي بارزي از تخيلي هستند كه در مكانهاي ايجاد شده براي آرزوهاي انساني تعبير مي شوند و تمامي داده ها را در يك مجموعه پيوسته براي شاخصهاي آماري ، جامعه شناختي و اقتصادي كه تا اين زمان شهرسازان دنياي مدرن از آن الهام مي گرفتند ، نظم مي بخشد . تانگه با شناخت كاملي كه از فشارهاي جامعه ژاپني دارد‌ ، معماري را با استفاده از منابع سنتي و با مشاركت نبوغش احيا مي كند . 
 
خانه معمار در توكيو 
اين خانه كه طرح آن در سال 1951 تهيه شد و ساخت آن در سال 1953 خاتمه يافت ، قابل مقايسه با نخستين ساختمانهاي هيروشيما است با اين تفاوت كه كنزو تانگه در اينجا بتن مسلح را عنصر غالب نمي داند بلكه مصالح سنتي نظير چوب ، و ورق را غلبه بخشيده است . اينها ، سازه ها را تشكيل مي‌دهند . خانه به نحو كامل به صورت جزئي از طبيعت اطراف در آمده است . حاصل معماري ، نشان از مهارتي دقيق را با خود دارد . رطوبت شديد فصل تابستان و نيازي كه ژاپنيها به كناره گيري از همسايگان دارند توجيه گر ارتفاع بنا از زمين است . ترتيب ساخت ، امكان چينش آزاد را در پلان فراهم مي آورد . اتاق بزرگ به تنهايي داراي يك عملكرد نمي باشد . اين اتاق بوسيله جداره هاي متحرك مي تواند به سه اتاق كوچك تقسيم شود . 
مقياس تناسب قسمتهاي مختلف بنا برگرفته از بافت خانه قديمي ژاپني است . ابعاد خانه كمي بزرگتر شده تا پاسخگوي نيازهاي مدرن باشد . سقف ، داراي پيشامدگي نسبت به خانه است و بالكن هايي را كه در طول نماهاي شيشه اي طبقات امتداد يافته اند نيز محافظت مي نمايد . به مدد شفافيت نماها بخشهاي داخلي به سوي قسمت بيروني امتداد يافته است ، ترتيب قرارگيري ، بسيار نمايان و روشن است . جداره هاي بزرگ تركيبهايي غير تصويري از مركب چيني را بر خود دارند . اين خانه براي من نشانگر تلفيق سنت ژاپني با شرايط جديد است .
 
طرح خانه مسكوني 
مشاهده شد كه طرح مسابقه معماري براي سازمان جهاني بهداشت در سال 1959 مفهوم ويژه اي را توصيه كرده بود كه در زمستان 1959 در مطالعه براي يك واحد مسكوني ، زماني كه كنزو تانگه دروسي را در مدرسه پلي تكنيك كمبريج در «ماساچوست» ارائه مي داد از نو طرح گرديد . وي ضمن اعمال برنامه ژنو در بنا به صورتي نو ، ايده بناهاي روي هم چيده شده به صورت مدولار را توضيح داد . كنزو تانگه دو ساختمان هلالي شكل را كه پيرامون يك محوطه بزرگ ، از يك نقطه به نقطه