رنزو پیانو که جزو پیشگامان بزرگ عرصه ی معماری جهان است، در سال 1937 در شهری جنوب ایتالیا و در خانواده ای معمار متولد شد. پدر، برادر و چهار عموی وی، پیمان کار ساختمان بودند، بدین منظور طبیعی بود که او نیز این راه  را پیش بگیرد.
 
فهرست مطالب
 
بیوگرافی رنزو پیانو 
زندگی حرفه‌ای رنزو پیانو 
سبک طراحی رنزو پیانو 
معرفی آثار رنزو پیانو
پوتسدامر پلاتز برلین | آلمان
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس | فرانسه
موزه منیل هوستون | ایالت متحده امریکا
فرودگاه بین‌المللی کانسای اوزاکا | ژاپن
بندر قدیمی جنوا و کارخانه لینگوتو تورین
دفتر کارگاه ساختمانی رنزو پیانو 
آکادمی علوم کالیفرنیا
مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو
ماکت مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو
ایدئوگرام 
 
 
بخشی از مطلب
رنزو پیانو در شامگاه ۱۴ سپتامبر سال ۱۹۳۷ میلادی در شهر جنوا ایتالیا چشم به جهان گشود. پدربزرگ رنزو، یکی از معماران برجسته جنوا و مالک شرکتی ساختمانی بود؛ شرکتی تحت عنوان فراتلی پیانو که بعدها توسط پدر رنزو کوچک، کارلو پیانو، و عموهایش توسعه پیدا کرد و کارش را با ساخت انواع ساختمان‌های مسکونی، کارخانجات و نیز فروش مصالح در دوران بازسازی پس از جنگ جهانی دوم ادامه داد.
پس از بازنشستگی کارلو پیانو، برادر بزرگتر رنزو پیانو، ارمانو، که تحصیلات خود را در رشته مهندسی تاسیسات دانشگاه جنوا به پایان رسانده بود، سکان هدایت شرکت را در دست گرفت. رنزو پیانو نیز در همان سال، با اخذ پذیرش در دانشگاه پلی تکنیک میلان، به تحصیل در رشته معماری این دانشگاه مطرح اروپایی پرداخت و پس از فارغ‌التحصیلی، به طراحی سازه‌های کوچک و خوابگاه در دفتر معمار برجسته ایتالیایی، جوزپه جیریبینی، مبادرت ورزید.
زندگی حرفه‌ای رنزو پیانو:
رنزو پیانو طی بین سال‌های ۱۹۶۵ و ۱۹۶۸ میلادی به تحصیل در دانشگاه پلی تکنیک میلان مشغول بود و در همین حین نیز به تقویت مهارت‌های خود از طریق مشارکت با معماران بین‌المللی برجسته‌ای همچون لویی کان در فیلادلفیا و زیگموند استانیسلو در لندن می‌پرداخت. با این حال نخستین فعالیت مستقل وی، طراحی ساختمان کارخانه IPE، با استفاده از سقفی از جنس فولاد و پلی‌استر تقویت شده، در شهر زادگاه خود، جنوا، در سال ۱۹۶۸ میلادی به شمار می‌رود. 
رنزو پیانو نخستین پروژه بین‌المللی خود را با طراحی پاویون کشور ایتالیا در اکسپو ۷۰ اوزاکا در ژاپن برعهده گرفت و آن را با همکاری برادر بزرگتر  خود ارمانو و با الهام‌گیری از سبک کار خانوادگی خود به پایان رساند. این پاویون که در اصل سازه سبکی از جنس فولاد و پلی‌استر تقویت شده بود، تصویری هنری را در برخلاف ذات صنعتی خود به ذهن هر بیننده‌ای متبادر می‌کرد و توانست شهرتی جهانی را برای وی به ارمغان بیاورد.
رنزو پیانو جوان به پشتوانه شهرتی که به واسطه طراحی پاویون ایتالیا در اکسپو اوزاکا کسب کرده بود، به تاسیس دفتری با همکاری معمار جوان بریتانیایی، ریچارد راجرز، در سال ۱۹۷۱ میلادی روی آورد و همکاری خود را تا سال ۱۹۷۷ میلادی ادامه داد. نخستین پروژه این دو معمار تازه به دوران رسیده، ساختمان مرکزی کمپانی B&B ایتالیا بود که با استفاده از ستون‌هایی باربری در نمای بیرونی آن به منظور ایجاد فضایی باز در داخل ساختمان انجام شد و توانست در عین جلب نظر مثبت بسیاری از منتقدان، هیئت امنا این شرکت را نیز برای سپردن طراحی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو به رنزو پیانو و ریچارد راجرز قانع کند.
سبک رنزو پیانو:
رنزو پیانو یکی از معماران برجسته مدرنیستی که می‌توان وی را ادامه دهنده راه بزرگانی همچون لویی کان دانست. با این حال امروزه، رنزو پاینو را بیشتر به سبب خلق آثار برجسته‌ای به سبک هایتک می‌شناسند. وی که نخستین بار معماری هایتک را در طراحی ساختمان مرکزی کمپانی B&B ایتالیا به کار گرفت، به واسطه مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو به شهرتی جهانی دست یافت. با این حال رنزو پیانو همچنان در طراحی‌های خود، با به کارگیری آخرین دستاوردهای حوزه تکنولوژی به منظور مدرنیزاسیون و کمک به کاهش مصرف انرژی‌های تجدیدناپذیر، به خلق آثاری ارزشمند در گوشه و کناره جهان می‌پردازد.
معرفی آثار رنزو پیانو:
رنزو پیانو من جمله معمارانی است که به واسطه خلاقیت بسیار خود در عین برخورداری از شرایط مناسب، توانست به سرعت وارد دنیای معماری حرفه‌ای شود و خود را به عنوان یکی از معماران توانمند و صاحب سبک مطرح کند. رنزو پیانو که بیشتر به سبب طراحی‌های صنعتی خود و نیز استفاده از سبک هایتک در طرح‌هایش شهرت دارد، در طول سال‌ها فعالیت حرفه‌ای خود، موفق به خلق آثاری شد که هم اکنون دارای شهرتی جهانی هستند.
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس | فرانسه
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس، در سال ۱۹۷۱ میلادی به دست رنزو پیانو ۳۴ ساله و ریچارد راجرز ۳۸ ساله و با همکاری معمار مطرح ایتالیایی، جیانفرانکو فرانچینی، طراحی شده است. این ساختمان که در زمان ساخت با سازه‌های برجسته اروپایی و امریکایی مقایسه می‌شد و به کسب جایزه با ابهت‌ترین موزه هنری فرانسه در قرن بیستم مفتخر شد، جهان معماری را در بهت عظیمی فرو برد؛ چراکه معماران مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، جوانان گمنامی بودند که هیچ تجربه‌ای در زمینه طراحی موزه نیز نداشتند.
مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس، پس از بهره‌برداری در سال ۱۹۷۷ میلادی، از سوی مجله نیویورک تایم، صورت وارونه معماری لقب گرفت؛ چراکه در طراحی این بنا، تمامی تاسیسات ساختمان و فریم سازه آن به نمای بیرونی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو منتقل شده بودند و با رنگ‌هایی شاد و مهیج خودنمایی می‌کردند. این امر تا بدان جایی پیش رفته بود که حتی ارتباط بین طبقات نیز تنها با استفاده از یک پلی برقی واقع در نمای ساختمان صورت می‌گرفت. از این‌رو مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس یک موفقیت تمام عیار محسوب می‌شد و توانست رنزو پیانو جوان را به شهرتی جهانی برساند.
موزه منیل هوستون | ایالت متحده امریکا
رنزو پیانو در سال ۱۹۷۷ میلادی به شراکت خود با ریچارد راجرز خاتمه داد و به همکاری با دستیار خود در طراحی مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، پیتر رایس، پرداخت. آنها به دنبال تاسیس دفتر مشترک خود در شهر جنوا ایتالیا، کار بر روی طرح نوسازی بندر قدیمی اوترانتو و تبدیل آن به مرکزی تجاری و توریستی را به عنوان نخستین پروژه مشترک خود آغاز کردند. نخستین گام در این راه، باز طراحی موزه منیل بود که به کلکسیونر ثروتمند فرانسوی-امریکایی، دومینیک دو منیل تعلق داشت و نورگیری حداکثری فضاهای داخلی آن به عنوان الویت اصلی تعیین شده بود.
ساختمان موزه منیل با رنگ خاکستری ساده و فرم سفید مکعبی خود، در تضاد کاملی با آخرین طراحی رنزو پیانو، مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو، به سر می‌برد؛ چراکه هیچگونه اثری از نوآوری‌های تکنولوژیکی مرسوم معماری هایتک در نمای خارجی موزه منیل به چشم نمی‌خورد و تنها مجموعه‌ای از ایرکاندیشنرها (هواسازها)، صفحات و پنل‌های متحرک بالای پنجره‌ها، به منظور تلطیف هوای گرم ایالت تگزاس، به بیرون ساختمان موزه منیل انتقال یافته بودند.
بندر قدیمی جنوا و کارخانه لینگوتو تورین | ایتالیا (Old Port of Genoa & Lingotto Factory | Italy):
تا اواسط دهه ۸۰ میلادی، رنزو پیانو و شریکش، پروژه‌های بسیاری را با استفاده آخرین دستاوردهای حوزه تکنولوژی انجام دادند که در تضادی آشکار با مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو پاریس بودند. طراحی پاویونی قابل حمل برای کمپانی امریکایی IBM در سال ۱۹۸۳ میلادی که با همکاری پیتر رایس صورت گرفته بود نیز گواهی بر این مدعاست؛ چراکه این پاویون، متشکل از چندین هرم پلی‌کربناتی سوار بر فریمی چوبی بود که قابلیت سوار شدن بر پشت یک وانت را داشت.
رنزو پیانو که نتوانسته بود پس از قطع همکاری با ریچارد راجرز اثری همتراز مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو را ارائه دهد، با دو طراحی همزمان در شمال ایتالیا یعنی بندر قدیمی جنوا و نیز کارخانه لینگوتو عظیم کمپانی خودروسازی فیات توانست یکبار دیگر خود را به عنوان معماری توانمند مطرح کند. رنزو پیانو در بازطراحی کارخانه فیات، در عین حفظ بخش‌های نظیر پیست بیضی‌شکل معروف تست خودرو آن در سقف، بخش‌هایی جدیدی را به ان افزود که من جمله آنها می‌توان از سالن کنسرتی در زیر ساختمان، هلی‌پد (پد فرود هلیکوپتر) و نیز سالن کنفرانس کروی و شیشه‌ای روی سقف نام برد. وی طی دو دهه، تغییرات بسیاری را بدون تخریب هسته اصلی ساختمان فیات، بر روی آن اعمال کرد که جدیدترین مورد آن، طراحی موزه هنری فیات به نام جووانی آنیلی، در قالب باکسی مجلل و از جنس شیشه و فولاد بر روی سقف آن است.
فرودگاه بین‌المللی کانسای اوزاکا | ژاپن
رنزو پیانو و پیتر رایس توانستند در مسابقه‌ای که در سال ۱۹۸۸ میلادی به منظور انتخاب طرحی برای فرودگاه بین‌المللی جدید شهر اوزاکا در جزیره‌ مصنوعی و شناور واقع در بندر این شهر برگزار شده بود، پیروز شوند. ترمینال اصلی طراحی شده برای فرودگاه کانسای ژاپن، ۱.۷ کیلومتر طول داشت و به سبب عرض کم خود، دید کاملی را برای برج مراقبت این فرودگاه به ارمغان می‌آورد. با این حال طراحی یک فرودگاه در کشور زلزله‌خیزی نظیر ژاپن، نیازمند تکنیک‌های خاصی بود.
رنزو پیانو با در نظر گرفتن تمامی دشواری‌های پیش‌رو، سازه اصلی فرودگاه را بر روی اتصالات هیدرولیکی نصب کرد که با جابجایی در حین وقوع زلزله، از وارد آمدن هرگونه آسیبی به ساختمان فرودگاه جلوگیری می‌کردند. سقف قوسی فرودگاه کانسای ژاپن نیز به سبب مجاورت آن با دریا و به منظور جلوگیری از نفوذ رطوبت در آن، با استفاده از ۸۲۰۰۰ پنلی ساخته شده است که همگی از جنس فولاد ضد زنگ هستند.
مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو | کالدونیا جدید
مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو، واقع در شهر نومئا جزیره کالدونیا جدید که پروژه مشترکی بین دولت وقت فرانسه و کالدونیا جدید، به منظور نمایش فرهنگ مردم کاناک بود، در زمره عجیب‌ترین کارهای رنزو پیانو قرار دارد. مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو که با استفاده ترکیبی از متریال‌های سنتی و مدرن نظیر چوب محلی، شیشه و آلومینیوم ساخته شده است، در بخش بادخیزی از این جزیره قرار دارد. 
رنزو پیانو در طراحی مرکز فرهنگی ژان ماری تجیبائو، از چوب‌های قوس‌داری به طول ۹ الی ۲۸ متر در راستای محافظت از سازه‌‌های نمایشگاهی و سه بخش مختلف آن یعنی سالن خوشامدگویی و فضای نمایشگاهی، سالن اجتماعات و مرکز رسانه‌ای و بخش‌های خدماتی استفاده کرده است. با این حال پاویون‌های قوس‌دار که توسط معماران محلی به رنزو پیانو پیشنهاد شده بودند، به افزایش پایداری در برابر شرایط اقلیمی این جزیره، به لایه چوبی مضاعفی مجهز شده‌اند.
پوتسدامر پلاتز برلین | آلمان (Potsdamer Platz | Germany):
پوتسدامر پلاتز برلین | آلمان
پوتسدامر پلاتز، میدانی تاریخی در قلب شهر برلین آلمان است که پس از تخریب گسترده طی جنگ جهانی دوم، توسط دیوار برلین به بین آلمان غربی و شرقی تقسیم شد. لکن به دنبال فروپاشی دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ میلادی، فراخوانی با تصمیم مسئولان وقت به منظور بازطراحی این میدان و محوطه آن صورت گرفت که طی آن، رنزو پیانو برای طراحی ۵ بخش از ۱۵ بخش آن با سقف‌هایی از جنس مس و شیشه انتخاب گردید.
قسمت مرکزی بخش واگذار شده به رنزو پیانو، محل کنونی ساختمان دبیس بود که خود از چهار ساختمان مختلف غیر هم اندازه ولی هم‌سبک تشکیل شده است و به سبب استفاده از عناصر متمایزی نظیر آتریومی ۲۸ متری در داخل برجی ۲۱ طبقه که نمای شرقی، غربی و جنوبی آن با شیشه‌های دوجداره ۷۰ سانتی‌متری ساخته شده است، نیاز به هرگونه سیستم گرمایش و سرمایشی را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، در طراحی ساختمان دبیس پوستدامر پلاتز، شاهد جای‌‌نمایی یک سالن سینمای IMAX عظیم و شیشه‌ای نیز هستیم که از فواصل دور نیز قابل مشاهده است.