بخشی از مطلب
کاوفمن فرزند یک خانواده ی یهودی بسیار با اعتبار و ثروتمند در مجارستان بود. بعد از اتمام دبیرستان، شروع به مطالعه ی معماری در دانشگاهی در بوداپست نمود. این امر سبب ایجاد کشمکش در خانواده ی او شد، چرا که آنها میل به پیانیست شدن او داشتند. این کشمکش به قدری شدید بود که خانواده اش از حمایت مالی او خودداری نمود تا بالاجبار از مجارستان بازگشته و در دانشکده ی فنی و حرفه ای کارلسروهه ی آلمان مشغول به ادامه تحصیل باشد. از قضا او با نواختن پیانو در آلمان توانست از عهده ی مخارج خود برآید. این امر سبب شد که او با بسیاری از مردم دخیل در امر تئاتر محلی در ارتباط باشد.آهنگساز فلیکس موتل،او از استعداد کاوفمن بعنوان یک پیانیست تقدیر می کرد که خود او و دیگر اشخاص موسیقی دان در ارتباط با او، تاثیر بزرگی بر روی کارهای معماری آتی او داشتند.
 
  کاوفمن در 14 دسامبر 1899 مدرک مهندسی خود را با  رتبه ی "خوب" دریافت کرد و فارغ التحصیل شد.
 
 همچنین در طول دوران تحصیلات خود در کارلسروهه، با اما گونر، همسر آینده ی خود و دختر شهردار شهر Baden-Baden آشنا شد. آنها در سال 1903 ازدواج کردند، سالی که کاوفمن به دستور پدر زن خود به مسیحیت روی آورد.
 
 
 
سالهای نخست در برلین
 
در برلین، کاوفمن در شرکت معماری، متعلق به شرکت معروف ساخت و ساز تئاتر برنارد سهرینگ، سمتی را برای خود دست و پا کرد. او به ساخت یک تئاتر جدیدی درشهر بیلفیلد آلمان گماشته شد. این اولین پروژه ی انحصاری خود کاوفمن بود که تحت تاثیر کارهای یک معمار دیگر از کارلسروهه بنام هرمان بیلینگز قرار گرفته بود.. تاثیر کارهای آلفرد مسل را نیز در طراح های ساختمانی کاوفمن مشاهده کرد.
 
 
 
تاسیس شرکت خود
 
بین سالهای 1905 و 1908 کاوفمن بر روی پروژه های کوچک در شرکت سهرینگ، همچون پروژه ی تخت خواب و صبحانه که بعد ها در جنگ جهانی دوم تخریب شد، کار میکرد. او همچنین در کار متناسب سازی تخت های شرکت ورتهایم نیز کار میکرد. در نتیجه ی این شغل، او با پیش قدم تاسیس تئاتر و کارگردان معروف یوگن روبرت آشنا شد. از آنجایی که روبرت عمیقا تحت تاثیر تئاتر ساخته شده توسط کاوفمن در بیلفیلد بود، او را دست راست خود در ساخت یک تئاتر جدید قرار داد. او توانست در سال 1908 در منطقه ی Schöneberg برلین، شرکت معماری خود را تاسیس کند. تئاتر هبل که روبرت او را مسئول به ساخت آن کرده بود، باعث شد که مردم شناخت بیشتری از او داشته باشند. با این حال کم تجربگی او هنوز هم  به چشم می آمد، چرا که از او برای پیشنهاد طرح درمورد بازسازی تئاتر شهر Bremerhaven هیچ دعوتی صورت نگرفت. فقط پس از اینکه یکی از سه معمار دعوت شده از شرکت در این جلسه پرهیز کرد، از کاوفمن دعوت به عمل آمد.
 
بنابراین انتخاب او توسط قضات برای ساخت تئاتری جدید برای اپرای Charlottenburg، با وجود معمار های پر آوازه ای همچون مکث لیبرمن و اتو مارچ، از اهمیت خاصی برخوردار بود. اگرچه به دلایلی مختلفی این امر هرگز تحقق نیافت. با این حال همکاری او در ساخت تئاتر های هبل و Bremerhaven و نیز انتخاب او توسط قضات Charlottenburg، مسبب شهرت او به عنوان یک معمار تئاتر شدند. زمانی شهرت او رسما علنی گشت که انتخاب نشدن او برای طراحی خانه ی سلطنتی اپرای برلین بدلیل شهروند آلمانی نبودنش، توسط مطبوعات و کارشناسان معماری شدیدا به سخره گرفته شد.
 
 
 
همکاری با یوگن استولزر
 
به هنگام ساخت و ساز تئاتر شهر Bremerhaven جدید، کاوفمن با معمار جوان مجارستانی یعنی یوگن استولزر آشنا شد. در سال 1916 کاوفمن او را بعنوان همکار اصلی خود در شرکتش گماشت چرا که به شدت تحت تاثیر طرح های اولیه ی او شده بود. این دو معمار طرح های بسیاری را برای ساختمان های متعدد کشیدند وهمچنین استایل های بسیار مشابهی نیز داشتند.
 
 
 
 
 
 
 
جنگ جهانی اول و دهه ی 1920:
 
بدلیل اینکه او یک شهروند آلمانی بشمار نمیرفت، او به جبهه ی جنگ اعزام نشد. او از این بازه ی زمانی برای گسترش شرکت معماری خود استفاده کرد. او تصمیم گرفت تا بیشتر روی پروژه های خصوصی تمرکز کند.
 
 
 
بعضی از پروژه های خصوصی کاوفمن شامل ساخت ویلا ها در درون و اطراف برلین میشد که هنوز هم پابرجا هستند. کاوفمن خیلی زود از ساخت اینگونه خانه ی های مسکونی دل کند چرا که آنها از لحاظ مالی به قدر کافی سودآور نبودند. او به صنعت تئاتر سازی بازگشت و در این مدت دو تئاتر قابل توجه را بنا کرد: تئاتر am Kurfürstendamm و خانه ی اپرای کرول که ساخت آن 9 سال طول کشید.
 
 
 
بحران و مهاجرت
 
بحران عظیم اقتصادی بعد از جنگ جهانی دوم، تاثیر بسزایی در کم شدن تعداد قرارداد هایش داشت. به دست گیری قدرت توسط رژیم نازی در ژانویه ی 1933 باعث شده بود که، همکار او استولزر، در ماه مه همان سال به فلسطین مهاجرت کند، و کاوفمن نیز خودش در سپتامبر آن سال به آنجا رفت.
 
 
 
هابیما، که یک شرکت تئاتری تاسیس شده در مسکو بود، آرزوی ساخت تئاتری جدید در برلین را به دل داشت. این پروژه در ابتدا  به یک معمار آلمانی دیگر، اریک مندلسوهن، واگذار شده بود اما بعد ها با علاقه ی کم او به این پروژه، از دستش گرفته شد. سپس پیشنهاد این پروژه به کاوفمن داده شد که خیلی زود آنرا قبول و خانواده اش را به فلسطین منتقل کرد. به علاوه ی این تئاتر، او سینمایی را در شهر Haifa، و ردیفی از آپارتمان های اختصاصی را ساخت. با این حال شرایط اقتصادی فلسطین به قدری نامساعد بود که کاوفمن از سال 1937 به بعد هیچ پروژه ای را دریافت نکرد.
 
 
 
بازگشت به اروپا
 
به خاطر شرایط اقتصادی فلسطین، کاوفمن مجبور شد در سال 1939 به اروپا بازگردد. بعد از سپتامبر سال 1940 کاوفمن و همسرش در بوخارشت رومانی ساکن شدند. اگرچه افزایش فشار تحمیل شده بر روی جامعه ی یهودی رومانی توسط دولت فاشیستIon Antonescu  آنها را یکبار دیگر مجبور به مهاجرت به مجارستان کرد. شرایط پناهندگان یهودی در مجارستان کمی بهتر از شرایط موجود در کشور های اطراف بود. همسر کاوفمن قادر به تحمل سختی های موجود نبود و در سال 1942 در مجارستان فوت کرد.
 
سال های پایانی
 
در سال 1947، دولت مجارستان، به ریاست جمهوری زولتان تیلدی، حکمی را صادر کرد که طی آن هر هنرمند بالای 60 سال از دولت حقوق بازنشستگی دریافت کند، این حکم شامل کاوفمن 74 ساله نیز میشد. او قادر به ادامه ی کارش توسط قرارداد های دولتی نیز بود. زمانی که کاوفمن در سال 1956 و در 79 سالگی فوت کرد، دو تئاتر دیگر را نیز ساخته بود. 
 
 
آثار اسکار کاوفمن:
 
 
تئاترهبل (Hebble Theater):
 
تاریخچه
 
پیدایش و ساخت و ساز
 
اوگن روبرت، کارگردان معروف مجارستان، تاسیس نمایش خانه ای در برلین بعنوان یک تئاتر محلی و همچنین مدرن را در سال 1906 برنامه ریزی کرد. طراحی و دکوراسیون آن به یک هم وطن او یعنی اسکار کاوفمن تعلق یافت.
 
اسکار کاوفمن اولین طراحی های خود را در آگوست 1906 ارائه کرد. با این حال ساخت و ساز آن به دلیل مرگ ناگهانی حامی مالی آن، هرتزفلد، و بلاتکلیفی های مالی به تعویق افتاد. بعلاوه وزارت فعالیت های همگانی از اعطای مجوز ساخت و ساز به دلیل مشکلات مربوط به محل ساخت آن خودداری کرد. در نتیجه ی تغییرات کوچک در برنامه ریزی طراحی ساختمان نهایتا بالاخره در فوریه سال 1907 به مرحله ی اجرا رسید.
 
در بیست و نهم ژانویه سال 1908 بعد از سه ماه ساخت و ساز اسم این تئاتر به افتخار نمایشنامه نویس مرحوم فریدریش هبل، نام هبل را به خود گرفت. بجز اصابت یک بمب در فصل 1943/44، این تئاتر از تخریبات مربوط به بمباران جنگ جهانی به کلی در امان ماند.
 
 
 
در سال 1945 این تنها تئاتری در برلین بود که تقریبا هیچ صدمه ای ندید. عملیات بازسازی این نمایش خانه در سال های 1946/47 تحت هدایت معمار کارل فریدریش دمر اجرا شد.
 
 
 
نمای غربی ساختمان تئاتر هبل
 
این تئاتر دستخوش یک مدرن سازی توسط معمار سیگرید کرس من در سال 1960 شد. او از مداد رنگی استفاده کرد تا قسمت درونی ساختمان از بین درهای شیشه ای براق تر به نظر بیاید و همچنین دیوار ها را شن و آهک اندود و گل مالی کرد. روشنایی قسمت درونی ساختمان نیز بطور کلی نوسازی شد.
 
معماری و نمای خارجی ساختمان
 
با توجه به وضعیت فضای محدود زمین های باریک ساخت و ساز، اسکار کاوفمن تصمیم به ایجاد یک تئاتر شامل غرفه های طبقاتی با نمای خارجی دو طرفه گرفت.این مدل از ساخت تئاتر به صورت غرفه های طبقاتی برخلاف سیستم متعارف آمفی تئاتر فضای بیشتری را برای صندلی حضار در اختیار معمار قرار میدهد. ساختار این تئاتر نیز با همین هدف استفاده ی بیشینه از فضا، به بخش های مختلفی از قبیل اتاق انتظار، محدوده ی حضار، سِن و بخش اجرایی تقسیم شده است. از نمای کناری ساختمان این تقسیم طبقاتی با ارتفاعات متفاوت، به راحتی قابل مشاهده است. نمای اصلی ساختمان راه پله ای از جنس سنگ آهک میباشد که به ورودی در کنار دو چلچراغ با شکوه برنزی ختم میشود. این ساختار نیچه مانند دارای پنجره های بلند بالا و همچنین پنجره های چشمی کوچک میباشد. این تقسیمات در طول پنجره های راهروهای چپ و راست و در سمت نمای روبرویی ساختمان در مورد سه پنجره ی بلند و گرد انجام شده است. 
 
طرح داخلی و تجهیزات
 
در قسمت جلویی تئاتر هبل ورودی ها و راهرو های سالن کنفرانس وجود دارند. از طریق یک سالن ورودی با سالن هایی از چوب بلوط به بخش صندلی های مجلل از چوب بلسان بنفش با کمد هایی از پانل های چوب درخت گردو میرسیم. سپس پله ها به سرسرای اصلی تئاتر و طبقات کناری ختم میشوند. نهایتا ورودی ارزان ترین بخش تئاتر نیز جدا از قسمت مجلل و باشکوه سالن میباشد. لابی دو طبقه و سالن استراحت تئاتر به صورت بیضی شکل و با پانل های قهوه ای مایل به قرمز چوب ماهون و چوب مشکی رنگ درخت گلابی ساخته شده اند. اسکار کاوفمن دقت زیادی را صرف دکوراسیون داخلی تئاتر کرده است.
 
تالار کنفرانس
 
برای محوطه ی اصلی تئاتر دو بخش طبقاتی در کناره ها در نظر گرفته شده است. ولی طبقه ی دوم بمنظور قابلیت دید کامل حضار از سِن کاملا تا مقابل سِن ساخته نشده است. محوطه ی 800 نفری تئاتر تقریبا بطور کامل با پانل های قرمز تا طلایی رنگ ساخته شده از درخت غوشه و با ابریشم های گران قیمت آراسته شده اند. اسکار کاوفمن از طریق طراحی های مختلف طبقات و بخش های این تئاتر اقشار مختلف مشتریان دائمی تئاتر را به رخ میکشد.
 
 
 
محوطه ی اجرا نمایش تئاتر هبل در سال 1908
 
اسکار کاوفمن ار طریق طراحی چهار چوب صحنه به شکل یک قاب عکس، به دنبال ایجاد تمایز بین صحنه و بخش تالار تئاتر بود. به لطف چهار چوب مربع مانند و عرض صحنه ی 12 متری خود، نمایش کامل به شکل یک عکس متحرک توسط حضار دریافت میشد. دارای یک پلتفورم چرخان به قطر 12.3 متر بود. در عمل از آن برای کنسرت ها و اجراهای اپرا استفاده میشد که در این حالت ردیف های اول برداشته و از فضای آن بعنوان محوطه ی گروه ارکستر استفاده میشد.
 
 تئاتر شهر(The SttadTheater)
 
تئاتر موسیقایی، درام، باله و کنسرت- در قلب شهر
 
تئاتر شهر، که در پلازای تئودور هوس به طراحی معمار مشهور برلینی اسکار کاوفمن ساخته شده است. طی یک حمله ی هوایی در سال 1944 تئاتر را چنان ویران نمود که تنها باقی مانده اش نمای بیرونی آن بودعملیات بازسازی این تئاتر در سال 1950 شروع و در 12 آوریل سال 1952 به پایان رسید. تئاتر شهر نمونه ی موفقی از اعمال معماری هنر نو میباشد که از منتقدین معاصر خود در این زمینه تحسین بسیاری دریافت کرد. تئاتری لوکس با دو سن و سه قالب تئاتر موسیقایی، درام و باله میهمان میکند. آخرین تغییرات این تئاتر در سال های 1999 و 2000 رخ داد.
 
تئاتر  Kurfürstendamm am:
 
این تئاتر یکی از معروف ترین تئاترهای اختصاصی برلین است.
 
این تئاتر در نتیجه ی جریان های انفصال هنری برلین تحت تاثیر سبک هنری امپرسیونیسم مکث لیبمن در هشتم اکتبر سال 1921 افتتاح شد. طرح نوسازی آن توسط معمار معروف اسکار کاوفمن ترسیم شد.
 
در سال 1943 هر دو بخش آن یعنی بخش تئاتر و بخش کمدی درنتیجه ی بمبارانی سنگین دچار تخریبات سنگینی شدند.
 
 در سال 1946 هر دو بخش بازسازی شدند. در سال 1948 مدتی کوتاه بعنوان سینما مورد استفاده قرار گرفت.
 
 
خانه ی اپرای کرول(Krolloper) 
 
 
خانه ی اپرای کرول ساختمان اپرا واقع در برلین، آلمان بود.
 
داستان کرول در برسلاو، پایتخت سیلسیا، آغاز شد. جایی که جوزف کرول در سال 1837 باز زمستانی کرول را تاسیس کرده بود. مقامات برسلاو این مکان پر آوازه را برای سرگرم کردن پادشاه جدید پروس فریدریک ویلیام چهارم به هنگام بازدیدش از این شهر در سال 1841 انتخاب کردند. پادشاه از دکوراسیون اتاق ها بسیار حیرت زده شد و پیشنهاد کرد که نمونه ای مشابه به این در برلین برای مکان تفریح اشراف زاده های پروس احداث شود.
 
 
 
این تئاترجدید در 15 فوریه سال 1844 افتتاح شد. این ساختمان دارای سه سالن بزرگ به گنجایش  پنج هزار نفر و 14 اتاق بزرگ برای جشن های کوچک تر بود. یک نوآوری تکنیکی در این سازه، وجود چراغ های گازی بود. در طول تاریخ پر حادثه خود بعنوان خانه ی اپرا در سال 1851 تغییر کرد و توسط صاحبان و مدیران مختلف برای اپرا، اپرای کوچک و درام مورد استفاده قرار گرفت.
 
 
 
1933 – 1951: مقر پارلمان آلمان تا تخریب
 
این ساختمان تقریبا به مدت دو سال خالی ماند تا اینکه در 27 فوریه سال 1933 برای نشان دادن پایان دوران دموکراسی ویمار و یک نقطه ی عطف در مسیر دیکتاتوری نازی ها، به آتش کشیده شد.  بعد از انتخابات فدرال آلمان در 5 مارس 1933 خانه ی اپرا، به دو دلیل مکان مناسب و گنجایش مناسب خود، به مقر پارلمان رایش تبدیل شد.
 
خود خانه ی اپرا نیز در 22 نوامبر سال 1943 توسط یک بمباران هوایی تخریب شد. در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم زمانی که نیروهای ارتش سرخ وارد برلین شدند نیز دستخوش تخریب شد.
 
 
تئاتر هابیما(Habima Theater)
 
 این تئاتر در میدان هابیما، مرکز تل آویو، می باشد.
 
 تاریخچه
 
هابیما یکی از اولین تئاتر ها به زبان عبری بود که در ابتدا در سال 1918 در مسکو تاسیس شد که به مسائل مربوط به یهودیان می پرداخت، دستخوش آزار و اذیت از سوی دولت تزاری بود. هابیما پس از انقلاب روسیه در دولت اتحاد جماهیر شوروی نیز با مشکلاتی مواجه شدند. در نتیجه ی تورهای موفق بین المللی، به این شهر پر جنب و جوش یعنی تل آویو نقل مکان کرد.
 
 تاسیس در فلسطین
 
 در سال 1935-1945 توسط اسکار کاوفمن (که حدودا تا 1938 آنرا نظارت کرد) ساخته شد و ساخت آن توسط یوگن استولزر به پایان رسید که نهایتا در 30 سپتامبر سال 1945 افتتاح شد. از سال 1958 به بعد که این تئاتر جایزه ی بهترین تئاتر اسرائیل را کسب کرد، هابیما رسما بعنوان تئاتر ملی اسرائیل شناخته شده است. اولین سالی بود که چنین جایزه ای به یک سازمان تعلق می گرفت.
 
 در سال 1967 بازسازی اساسی توسط دی. مایو و لاندو انجام گردید که طی آن هیچ چیزی از طراحی اصلی اسکار کاوفمن باقی نماند.  این مجتمع شامل دو سالن بزرگ تئاتر و دو سالن کوچکتر میشود که کل ظرفیت آن 1250 صندلی میباشد.
 
 ترمیم
 
تالار های کنفرانس آن کاملا بازسازی شدند که هریک از سایز و رنگ متفاوتی برخوردار است: رووینا آبی و 930-صندلی است، مسکین بنفش کمرنگ 920-صندلی، برتونوف سبز و 220-صندلی و هابیما از پانل های چوبی ساخته شده که دارای 170 صندل میباشد.
 
 در مقایسه با ساختمان قبلی پیشرفته ترین تجهیزات صوتی و نوری، سیستم لوله کشی آب و فاضلاب و سیم کشی برق ارتقا یافته، پارکینگ زیر زمینی پنج طبقه، کافه تریای مدرن، تعدادی پله برقی و آسانسور، تدابیر امنیتی جدید از قبیل خروجی های اضطراری و نصب مدرن ترین سیستم های ضد حریق.
 
آشپزخانه های تئاتر، جایی که تمرینات نمایش و بخش های هنری نمایش ها رخ میدهند، مرمت و بزرگتر شده و ارتقا یافته اند.
 
امکانات برای معلولین: سطوح شیب دار، 2 آسانسور بزرگ با ظرفیت 20 نفر، و صندلی های متحرک (در برخی از سالن ها).
 
تئاتر رنسانس(Renaissance Theater)
 
 تئاتر رنسانس، در بخش Knesebeckstraße محله ی Charlottenburg، تنها تئاتری  از سبک هنری دکو در کل اروپا است که کاملا محفوظ باقی مانده است.
 
قسمت درونی ساختمان، چند سال بعد از تاسیس تئاتر، به سبک هنر دکو در دهه ی 1920 با عناصری از دوران روکوکو (از سبک هنر قرن 18) و اکسپرسیونیسم، توسط معمار تحسین شده اسکار کاوفمن مجددا طراحی شده است.
 
 
 
در ماه ژوئن سال 1926 اسکار کاوفمن مسئول طراحی مجدد و تبدیل این سینما به یک تئاتر واقعی شد. این تالار، با فضای صمیمی، دارای 250 صندل بوده و تلفیقی از سبک های هنری روکوو و اکسپرسیونیسم است. دیوار بزرگ منحنی روبروی صحنه، که اثری از هنرمند سزار کلین میباشد، با چوب درخت ماهون و بلسان بنفش منبت کاری شده است که دارای نقوشی از کمدی هنری میباشد، که این سبک به خودی خود جواهری در بین معماری های تئاتر بشمار میرود.
 
 
تئاتر
 
Volksbühne
 
تئاتر Volksbühne، (تئاتر برای همه)، توسط اسکار کاوفمن طراحی و در سال های 1913 تا 1914 در مرکز شهر برلین ساخته شد. شعار هنر برای مردم نیز روی نمای بیرونی ساختمان حکاکی شد. ایده ی اصلی این بود که کارگران، که توسط دموکرات های سوسیالیست هماهنگ و هدایت میشدند، نیز باید به زندگی فرهنگی برلین دسترسی داشته و بتوانند در آن شرکت کنند. نتیجتا از سال 1890 به بعد توانایی این را داشتند که به تئاتر رفته و از نمایش های معاصر سیاسی آن لذت ببرند و در مقابل وجه اشتراک عضویت آنها به اقتصاد نمایش خانه ی خود آنها کمک میکرد.
 
اولین نمایش تئاتری چند رسانه ای با بکارگیری اسلاید ها و نمایش فیلم برروی پرده، همینجا در تئاتر Volksbühne برلین تحقق یافت.
 
در طول رژیم نازی اسم  تئاتر Volksbühneبه Theater am Horst-Wessel-Platz تغییر یافت.
 
اندکی پس از اتمام جنگ جهانی دوم، تئاتر Volksbühne به کلی تخریب و بین سال های 1950 تا 1954 به سبک معماری بسیار ساده و سنگین تر، بر اساس طرح های هانس ریشتر بازسازی شد.
 
قسمت درونی ساختمان بطور گسترده در سال 2009 نوسازی شد. این تئاتر شامل سالن سبز و قرمز، سرسرای ستاره و همچنین صحنه ای در طبقه ی سوم و قسمت پشت پرده ی نمایش نیز میشود.
 
 
سینمای Orah (مهره)
 
سینمای Orah (مهره) بین سال های 1935 و 1936 طراحی و ساخته، و احتمالا در اواخر سال 1963 یا اوایل 1937 افتتاح شد. ر این سینما بیش از 1000 صندل در بخش های مختلف سالن و بالکن گنجانده شده است. یک ویژگی عجیب این سینما محل سرسرای آن میباشد که زیر قسمت بالکن آن قرار دارد.
 
 
 
در نتیجه ی یک آتش سوزی در سال 1946، بخشی از آن توسط معمار یوگن استولزر، که همکار سابق کاوفمن بود، بازسازی شد. همچنین سایبان جدید در طول این سینما به آن اضافه شد.
 
 
ویژگی های معماری اسکار کاوفمن
 
به طور کلی اسکار کاوفمن در طراحی های خود از سبک های باروک(قرن 18 میلادی)،در طراحی های داخلی از سبک آرت دکو(قرن 20)،سبک روکوکو(قرن 18)وسبک اکسپرسیونیسم(قرن 20)الهام گرفته است.
 
•طراحی فراخ و در مقیاس بزرگ در فضایی شکوهمندو ابهت( سبک باروک(
 
•استفاده از رنگ های روشن و ملایم –کرمی ،زردوسفید-در نمای خارجی بناها(سبک آرت دکو(
 
•استفاده از رنگ های تیره –مشکی،قرمز،سبزوآبی-در فضاهای داخلی وسالن های نمایشی ونقاشی های داخلی (آرت دکو،اکسپرسیونیسم،روکوکو(
 
•استفاده از شیشه زیاد در نمای اصلی بناها(سبک اکسپرسیونیسم(
 
•وجود تقارن در نمای اصلی بناها(سبک آرت دکو(