تادائو آندو
"آفرینش معماری یعنی به نمایش درآوردن جنبه های تصویری زندگی واقعی،مانند طبیعت،تاریخ،سنت و جامعه،در ساختار فضایی که عبارت است از مفهومی انتزاعی و پديد آمده از منطق روشن و شفاف" 
 
خلاصه ای از زندگی تادو:
تاداوآندو در سال 1941 در اوساكاي ژاپن به دنيا آمد. 
آندو از سن 10-17 سالگي در يك كارگاه نجاري كار مي كرد . وي اغلب به ساخت مدل هاي چوبي از كشتي و هواپيما مي پرداخت . او صنعت و ساختار سنتي چوبي ژاپني را از يك نجار كه مغازه ي او در خيابان مقابل خانه شان بود ، فرا گرفت . اين پيشينه ي ذهني ، منجر به ساخت يكي از شاخص ترين ساختمان هاي وي كه به طوركلي از چوب ساخته شده به نام :" "The Japanese Pavilion for Expo 92 دراسپانياشد .
از سال 1962-1969 ، در دهه ي 20 سالگي ، آندو تصميم به يادگيري خودآموز مستقيم معماري گرفت كه او را به خارج از ژاپن براي مشاهده ي معابد ، مقابر وtea houses ، به اروپا ، آفريقا و آمريكا برد 
او معماري را با رفتن و ديدن ساختمان هاي واقعي و مطالعه ي كتاب هايي در مورد كارهاي معماراني از قبيل : لوكوربوزيه ، لودوينگ ميس ون در روهه ، آلوار آلتو ، فرنك لويد رايت و لويي كان ياد گرفت .وي قبل از بازگشت به اوساكا در سن 28 سالگي و باز كردن دفترش : tadao ando architect & associates" " به عنوان Visiting Professor در دانشگاه هاي Columbia , Harvard,Yale,Tokyoبوده.است. .
مقدمه و بیوگرافی:
 
تادائو آندو پيش از آنکه آندوی جهانی شود،متعلق به اوساکا بوده و تا امروز نيز تعلق به زادگاهش را حفظ کرده است.هنگامی که در خيابان های شهر قدم می زند،همه مردم بی مقدمه با او خوش و بش می کنند.
سخنرانيها و جلسات درس او همواره با استقبال پر شوری روبه روست.راز محبوبيت آندو در شخصیت او نهفته است.نگرش او نسبت به هر پروژه،بدون توجه به حوزه و گستره آن،همانند درنده ای است که همه زندگی خود را بر سر به چنگ آوردن طعمه خود گرو می گذارد.به نظر می رسد او نبردهای سخت و دشواری زندگی را با پيروزی و افتخار به پايان می رساند،فقط برای آنکه همه موفقيتها را کنار بگذارد و از همه چيز دوری گزیند.این گيرايی و جذابيت منحصر به فردی به او می دهد.
برای آندو معماری راستین،فضايی نيست که از طریق ماوراءالطبیعه و زيبايی شناسی بيان شده و نمايش درآمده باشد؛معماری راستين،فضايی است که خرد و حکمت را به صورت مادی و فيزيکی در خود پذیرفته باشد.
بدين گونه،او نه به دنبال معماری زيباست و نه در جست و جوی معماری ماهرانه و استادانه.او معماری پر شهامتی را ارج می نهد که بر تنگناها،ترسها و رنجها چيره شده باشد،زيرا بر خلاف زيبايی سطحی،تنها نمود معماری که می تواند احساسات فوق العاده و متعالی را در دارنده خود برانگيزد،همان است که آفريننده آن،زندگی خود را در آن نهاده باشد.در پس این انديشه نيز باور آندو به چشم می خورد مبنی بر آنکه زندگی مبارزه ای بی پايان است و فقط مشکلات می توانند در انسان شور و حرکت و احساس برانگیزد.
هندسه شفافی بر آثار آندو حاکم است که در عین حال به هيچ وجه ساده به نظر نمی رسد.این جنبه از کار او به شکلی عمیق بازتاب دهنده زندگی او،فلسفه اش،و تجربيات پيشينش است و گونه ای ابهت و جذبه معماری پدید می آورد.
و....