پاورپوینت مرمت شناخت،آسیب شناسی و طرح مرمت خانه تاریخی در تهران
 
بخشی از مطلب
مقدمه
بناهای سنتی و در مقیاسی بزرگتر بافت های تاریخی، حامل بسیاری از ارزشهای انسانی هستند. یک بنای تاریخی به نوعی آینه تمام نما و منعکس کننده جوانب مختلف (اعم از تکنیکی و فنی، یا فرهنگی – اجتماعی – اعتقادی)همان دورانی است که بنا در آن ساخته  شده است. با توجه به اینکه فرسایش کالبدی و عملکردی و عدم تطبیق با نیازهای روز این میراث ارزشمند را تهدید می کند؛ لازم است که به طور صحیح با تهدیدها و فرسایش هایی که متوجه این میراث ارزشمند است، مقابله کرد. این مسئله لزوم آشنایی با مرمت صحیح بناهای تاریخی و ارائه طرح مرمت برای آنها را روشن می کند
این پژوهش حاصل مطالعات میدانی و کتابخانه ای است و در سه فصل گنجانده شده است. فصل اول به شناخت بستر و بنا اختصاص دارد. این فصل شامل شناخت جغرافیایی، تاریخی و کالبدی است. در این فصل موقعیت بنا و مصالح و فنون اجرا و جزییات آن بررسی می شود
شناخت جغرافیایی
موقعیت جغرافیایی شهر تهران
استان تهران با وسعتی حدود 18956 کیلومتر مربع بین 34 تا 5.36 درجه عرض شمالی و 50 تا 53 درجه طول شرقی واقع شده است. این استان از شمال به استان مازندران ، از جنوب به استان قم ، از شرق به استان سمنان و از غرب به استان قزوین محدود شده و مرکز آن شهر تهران است. بر پایه آخرین تقسیمات کشوری ، استان تهران دارای 14 شهرستان و 41  شهر بوده است که شهرستان های آن عبارتند از دماوند ، اسلام شهر ، فیروز کوه ، کرج ، نظر آباد ، پاک دشت ، ری ، رباط کریم ، ساوجبلاغ ، شهریار ، شمیرانات ، ورامین و تهران .
ویژگی های مردم شناسی تهران
الف)جمعیت:
جمعیت: 12183391 نفر    مرکز استان: تهران
تعداد شهرستان: 14    تعداد بخش: 29
تعداد شهر: 41    تعداد دهستان: 64
تعداد آبادی: —
مساحت: 18956 کیلومتر مربع
ب)لهجه:
زبان اصلی مردم تهران و استان تهران، فارسی است. اما در بعضی نقاط زبان های محلی نیز دیده می شود که در مجموع از لهجه های فارسی محسوب می شوند. به طور کلی زبان و گویش های دیگری مانند آذری، گیلکی، لری، مازندرانی نیز به دلیل مهاجرت ها به آن افزوده شده است
 
پوشش گیاهی
جنگل های طبیعی:در نقاط مختلف استان این گونه جنگلها پراکنده اند؛ در دامنه های جنوبی البرز، ارتفاعات تهران گونه های گیاهی مانند بادام کوهی، پسته، انجیر و زرشک به چشم میخورد.
جنگل های دست کاشت:طی سالهای اخیر، فضاها و پار کهای جنگلی جدید در استان تهران به وجود آمده است. بزر گترین آن ها عبار ت اند از پارک چیتگر در غرب استان و پارک جنگلی لویزان در شمال شرق آن. در سطح استان چندین پارک جنگلی دیگراز جمله سوهانک، وردآورد، سرخ هحصار و توسکا وجود دارد. درختان این پارک ها عمدتاً کاج، اقاقیا و زبان گنجشک هستند.
 
مراتع
در مناطق شمالی استان، بارش بیش از ٣٠٠ میلی متر در سال، دمای کافی، خاک مساعد و ویژگی های خاص توپوگرافی پوشش گیاهی مناسبی را به صورت مراتع بهاری و تابستانی در کوه و دشت برای دامپروران محلی و عشایری به وجود می آورد. گونه های گیاهی عمده در این مناطق عبارت اند از بنه، گز، خاکشیر، شیرین بیان، قیاق، گون، آویشن، خزه و کنگر.
 
خصوصیات اقلیمی
استان تهران را می توان به سه بخش اقلیمی زیر تقسیم کرد :
الف) اقلیم ارتفاعات شمالی : بر دامنه های جنوبی ، بلندی های البرز مرکزی ، در ارتفاعی بالای 3000 متر قرار گرفته و آب و هوای مرطوب و نیمه مرطوب و سردسیر با زمستان های بسیار سرد و طولانی دارد.
 
ب) اقلیم کوهپایه: این اقلیم در ارتفاع 2000 تا 3000 متری از سطح دریا قرار گرفته و دارای آب و هوای نیمه مرطوب و سرد سیر و زمستان هایی به نسبت طولانی است .
 
ج) اقلیم نیمه خشک و خشک : با زمستان های کوتاه و تابستان های گرم در ارتفاعات کمتر از 2000 متر واقع شده است . هرچه ارتفاع کاهش می یابد خشکی محیط بیشتر می شود.
 
موقعیت جغرافیایی بنا
ساختمان در محدوده بافت تاریخی شهر تهران (طول شرقی8و252و51و عرض شمالی 83و
416و35درجه) قرار گرفته است.
 
موقعیت شهری بنا
 
در خیابان ناصر خسرو کوچه امام جمعه پلاک 37قرار دارد. موقعیت آن در بافت قدیم شهر تهران در محله عودلاجان خیابان ناصریه و داخل کوچه نظام الملک (بر اساس نقشه ترسیمی نجم الملک) قرار داشته است.
 
سير تاریخی و توسعه شهر تهران 
 
سکونت در نواحی پیرامون تهران سابقه­ای هشت هزار ساله دارد و مناطقی در اطراف چشمه علی و قیطریه به عنوان نخستین سکونت گاه های پیرامون تهران شناخته شده اند. حاصلخیزی خاک و وجود چشمه ها و رودخانه های منشعب از توچال در حد فاصل قلعه توچال و شهر ری، نخستین اقوام کشاورز را که در جستجوی محل هایی مناسب برای فعالیتشان بودند در این مکان مستقر کرد. نام تهران برای اولین بار در یکی از نوشته های تئودوسیوس یونانی در حدود اواخر سده دوم پیش از میلاد به عنوان یکی از توابع راگس (ری) ذکر گردیده است. قدیمی ترین سند فارسی موجود در باره نام تهران مربوط به نویسنده ای به نام ابوسعد سلمانی است، که در کتاب خود از شخصی به نام ابو عبدالله محمد ابن حامد تهرانی رازی نام برده است.