دانلود تحقیق و مقاله، نقش برتر پارس

پاورپوینت بررسی كيفيت فضاها در طراحي شهري 
 
بخشی از مطلب
 بهبود كيفيت توسعه هاي خصوصي براي يك طراحي خوب شهري لازم است ولي شرط كافي نيست. توسعه دهندگان پاسخگوي نيازهاي ساكنين هستند و سرمايه گذاران مي تواند به نيازهاي عامه مردم ودر مقياس بزرگتر جامعه توجه نكنند. املاك مسكن مستقل و اجتماعات بزرگ، آنچه كه متشريها و ساكنين مي خواهند را اجرا می کنند. چنين توسعه هايي ارتباط و يكپارچگي كمي با زمينه¬هاي محلي دارند.این باعث مي شود که فرآيند و محصول توسعه معمولا خدشه دار مي شود بخاطر اينكه اساسا به توسعه هاي فردي اهميت مي دهد تا خلق فضا. براي مثال Sudjic اظهار عقيده مي كند كه چگونه توسعه دهندگان مي توانند براي توجه به حوزه عمومي انگيزه اي نداشته باشند و در عوض روي ایجاد توسعه تمركز كنند . اين مي تواند به عنوان نتيجه بديهي توسعه و تصريح كننده نقش طراح شهري بعنوان حلقه اتصال باشد ، در غير اينصورت محيط تکه تکه مي شود. براي مثال همانطور كه در بخش يك بحث شد , sternbevy اشاره مي كند كه خود مختار عمل كردن، باعث مي شود كه محيط هاي شهري را قسمت قسمت شود و شهرهايي را خلق مي شود كه گسسته و متلاشي است.
پروژه اي که  براي فضاهاي عمومي انجام شد نشان می دهد كه اين نوع توسعه ها بخاطر اينكه به انتظام توجه مي كند، خدشه دار مي شود. نتيجه اينكه؛
•    اهداف آنها بطور دقيق تعيين مي شود.
•    حيطه عمل و ارزيابي ها بوسيله قواعد تعیین مي شود.
•    فقط توانايي نشان دادن طراحي سطحي و ظاهري را دارد.
•    بر متخصيصن و كارشناسان خبره تكيه مي كند.
•    هزينه بر است و توسط دولتمردان , سرمايه گذاران، موسسات حقوقي و... تامين مي شود.
•    انجمن هايي را تاسيس مي كند تا در مقابل تغييرات مقاومت كند.
•    راه حلها بر طرحهاي ايستا تمركز مي كنند و به مورد استفاده آن و كاربردش بي¬توجهند .
•    به تجربيات مكاني منجر مي شود و مشاغل شهري را در حوزه عمومي محدود مي¬كند.
اساسا به اين نياز است كه توسعه دهندگان را تشويق كرد- يا اجبار كرد- تا توسعه¬هايشان را در زمينه اي وسيع تر ببنيد و براي ساخت فضاها مشاركت كنند. براي مثال پروژه اي که براي فضاهاي عمومي انجام شد (در سال 2001) شرایطی ایجاد می کند كه فرآيند توسعه از نو طرح شود تا بر مكانها و اجتماعات تمركز كند، اين ادعا می کندكه چنين فرآيندهاي توسعه اي بايد :
  خارج از مكانها و پتانسيلهاي آن براي اشتغال شهري رشد كنند.
  به اجتماعات اجازه مي دهد تا خواسته ها، نيازهايشان و الويتهايشان را بند بند كنند.
  يك ديدگاه و تصوري ايجاد مي كند كه شركا، پول و راه حلهاي خلاقانه را جذب مي كند.
  جوامع را ترغيب مي كند تا بطور موثري با متخصيصن همكاري كنند.
  طراحي يك ابزار ثانويه است تا كاربريهاي مطلوب را حمايت كند.
  راه حلها بايد انعطاف پذير باشند .
 به شهروندان بايد قدرت داده شود تا بطور موثري قلمرو عمومي شان را شكل دهند.
مديريت، هدايت يا كنترل توسعه مي تواند به طريقي انجام شود كه هم مصلحت عامه مردم به رسميت شناخته شود و هم به منافع شخصي توسعه دهندگان توجه کند. ساختمانها اموالي هستند كه به هم وابسته هستند و توسعه دهندگان به نوعي تلاش مي¬كنند تا از ويژگيهاي خارجي مثبت يك محله سود برند. (مثلا جريان پياده يا ديده هاي بخصوص) و از موارد منفي دوري كنند. اما آنها در عمل معمولا اهميت زيادي به ويژگيهاي منفي خارجي مي دهند و در جائيكه محيط قابل كنترل است توسعه اي درونگرا را آغاز مي¬كنند. چنين توسعه هايي مفهوم را كاهش مي دهد و ارزش آن را پايين مي آورد. اين مارپيچ بايد شكسته شود. اگر طزاحی شهری مي خواهد چرخه اي فعال باشد بايد هر سودي از توسعه در كل آن فرايند سهيم باشد. براي به انجام رسيدن آن , توسعه دهندگان بايد به مفاهيم و همين طور به قوانين كنترل توسعه در آن نواحي توجه كنند. در گذشته اين تا حدي بوسيله محدوديت مصالح ساختماني موجود و تكنيكهاي ساختماني اتفاق مي افتاد. (اين همان چيزي است كه درعمل  الكساندر در كتاب تئوري  جديد طراحي شهري     ، (Anew theory of urban design) پيشنهاد  داد. (به بخش 9 نگاه كنيد.)
تا زمانيكه منافع جمع در خلق زمينه اي مثبت و توسعه ظاهري و ارتقاء مفاهيم و زمينه باشد , توسعه دهندگان خصوصي ممكن نيست كه بخواهند آن را انجام دهند . براي مثال به هيچ مالك خصوصي سودي نمي¬رساند كه بخواهد املاك خود را اصلاح كند (به وسيله مفاهيم و زمينه ها) مگر اينك ساير مالكين هم اين كار را انجام دهند. در حقيقت بخاطر هر عمل خودسرانه اي كه براي منافع شخصي خود انجام مي دهند نتايجي بوجود مي آید كه براي هر كسي نامطلوب است.
حداقل سه راه وجود دارد تا به هماهنگي لازم برسيم و تضمين كنيم كه تمام سود به طور گسترده تقسيم مي شود.
1_ جائيكه روابط يك طرفه بين مالكان وجود دارد، مالك مي تواند طرحي مناسب در چهارچوب توسعه و برنامه هاي توسعه خلق كند , (به بخش 11 نگاه كنيد) كه بوسيله مالك يا توسعه دهنده اي كه عهده دار توسعه است دنبال شود (يعني بواسطه قرار دادهاي محدود كننده محلق به فروش نامه زمين) اين بايد به نوعي با مسئله ايجاد مكان ارتباط و همچنين  ساير زمينه هاي محلي برقرار كند.
2- مسئولين محلي مي توانند نقش مشابهي ايفا كنند با توجه به استقرار يك طرح اصلي، چهار چوب توسعه يا برنامه توسعه . آنهايي كه همه فعاليتهاي توسعه دهندگان را در محل اجرا بهم متصل مي كنند- با موافقت نامه هاي خصوصي يا بوسيله نيروهاي قانوني- نقش راهنما و هماهنگ كننده دارند واصولا در يك سود جمعي مشاركت مي كنند. همچنين ممكن است طرح اصلي را با مشاوره و همكاري با  سرمايه گذاران محلي توسعه دهد.
3- نسبت به مدلهاي « دستور و كنترل» , مدل سوم مشاركتي تر و اختياري تر است. توسعه دهندگان، مالكين مختلف، گروههاي اجتماعي و ساير سرمايه گذاران گرد هم مي¬آيند و برسر يك ديدگاه، يك طرح اصلي، چهار چوب توسعه، برنامه توسعه و.... و روشي كه آنرا درك مي كنند به توافق مي رسند.
اين شرايط مطلوب است اگرچه ممكن نيست , بخاطر اينكه به ندرت ممكن است همه (عوامل) توسعه دهندگان و (عوامل) سرمايه گذاران را با هم در يك زمان گرد هم آورد يا به يك توافق سودمند دو طرفه رسيد. در هر مورد طرح يا ديدگاه بر آن نيست كه تغييرناپذير باشد  و.....