37 صفحه فایل Word به همراه شکل
مسجد کبود تبریز
مسجد کبود تبریز، فیروزهی اسلام
بنای تاریخی ـ مذهبی مسجد کبود از آثار ارزشمند دوره قراقویونلو میباشد که به دستور جهانشاه که شهر تبریز را پایتخت خود قرار داده بود و به سرکاری عزالدین قاپوچی بنا گردیده و با استناد به کتیبه برجسته سردرب به سال 870ه.ق ساختمان آن به اتمام رسیده است. نام این مسجد به لهجه محلی، «گوی مسجد» است.
بنای اصلی در مقام مسجد مقبره، دارای صحن وسیعی بوده که در آن مجموعهای از ساختمانها از جمله مدرسه و حمام و خانقاه و کتابخانه ساخته شده بود که متاسفانه آثاری از آنها بجای نمانده است.
خصوصیت بارز و شهرت وافر مسجد کبود با معماری ویژه تلفیقی و اعجابانگیز آن بیشتر به خاطر کاشیکاری معرق و تلفیق آجر و کاشی، آجری نقوش پرکار و در حد اعجاز آن میباشد که زینتبخش سطوح داخلی و خارجی بنا بوده است. در متن کتیبه برجسته سردرب باشکوه و پرنقش و نگار آن، عمارت مظفریه و نیز نام نعمت «الله بن محمود البواب»، خطاط و احتمالاً طراح نقوش که از هنرمندان برجسته خوشنویسی آذربایجان بوده، درج شده است.
چنین تصور میشود که ساختمان مسجد کبود به مثابه یادمانی از پیروزیهای جهانشاه برپا گردیده است، به طوری که در این خصوص میتوان به سوره فتح که به صورت کامل و به شکل برجسته، زینتبخش دورتادور بالای شبستان بزرگ میباشد، اشاره نمود. نام جهانشاه در کتیبه بالای درب ورودی نقش بسته که قبلاً روکش طلایی داشته است.
مسجد کبود دارای دو مناره باریک و بلند در منتهی الیه شرق و غرب ضلع شمالی بوده است. در پشت درب ورودی به شبستان بزرگ، یک بیت شعر فارسی به خط ثلث نوشته شده بدین مضمون:
کردار بیار و گرد گفتار مگرد چون کرده شود، کار بگویید که که کرد
بنای این مسجد بسیار عالی، نمای آن که پنجاه قدم ارتفاع دارد، هشت پله از سطح زمین اطراف کرسی دارد و از خارج دیوارهای آن همه از کاشی اعلی به رنگهای مختلف پوشیده شده است. از طرف داخل با نقش و نگارهای زیبا به سبک معماری اعراب و کلمات بسیار به خط عربی از طلا و لاجورد زینت یافته است. از دو طرف بنا دو مناره با برج خیلی بلند، اما کمقطر ساختهاند و در میان آنها راهپله تعبیه شده است که بالا میرود و سطح ظاهر منارها هم کاشی است و این آجرهای منقش براق زینت معمولی است که در ایران ابنیه را بدان میآرایند.
منابع:
1. تاورنیه، آثار باستانی آذربایجان، کارنگ.
2. تبریز، مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز.
3. چلبی، اولیاء، سیاحتنامه، ترجمه حسین نخجوانی.
4. ذکاء، یحیی، تبریز در شهرهای ایران، به کوشش محمدیوسف کیانی، جهاد دانشگاهی.
5. کربلایی حافظ، حسین، روضات الجنان و جنان الجنان.
6. لافواء دیو، سفرنامه مادام دیولافوا.