رابطه لباس و فرهنگ به اندازه ای قوی است که وقتی یک خارجی و یا غریبه وارد محیطی می شود علامتی که او را می شناساند همان لباس اوست. گویی انسانها با لباس خود با یکدیگر صحبت می کنند و هر کس به زبان لباس خویش خود را معرفی می نماید که من کیستم از کجا آمده ام و به چه دنیایی و چه فرهنگی تعلق دارم. سخن بر سر این مطلب است که اختلاف بین تن پوش مردم جوامع مختلف گذشته از خصوصیات جغرافیایی، اقلیمی و عوامل اجتماعی، اقتصادی ـ ناشی از فرهنگ و جهان بینی آن جامعه نیز هست. انسان بسته به اینکه برای جهان چه معنایی قائل باشد لباس پوشیدنش تفاوت دارد. لباس انسان، نخست تابع فرهنگ جامعه اوست و سپس تابع سلیقه او.
پروژه «مالا» خلق شد تا زمینه‌ای خلاقانه را برای دنیای مد مهیا کند. به گونه‌ای که طراحان، کارآفرینان، تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگانی که در راه ایجاد روشی نوین در اداره دنیای مد متحد گشتند، بتوانند در آن و با یکدیگر ارتباطات جدیدی را ایجاد نمایند.
فضایی که بایستی منطقه‌ای، مستقل، مشوق همکاری بیشتر، هم‌راستا با موضوعات مورد بحث طراحی پایدار و فرم‌های جدید مصرف و دغدغه‌های محیط ‌زیستی باشد
با در نظر داشتن این مسائل، نخستین تصمیم طراحان استفاده از یک ساختار موجود بود. یک فضای انباری برای این پروژه انتخاب شد، زیرا این فضا دارای پلان آزاد و سقفی به ارتفاع نه متر بود و متشکل از اجزای اساسی یک فضا و کاشی‌های نیمه‌شفافی بود که به نور طبیعی اجازه عبور می‌داد.
برنامه فیزیکی طراحی این پروژه شامل دفاتر کوچک برای فروشندگان، یک استودیوی عکاسی، یک استودیوی خیاطی، اتاق نمایش، رستوران غذاهای طبیعی، آشپزخانه اشتراکی، بخش اداری، یک اتاق چندمنظوره، فضای کار مشترک و سالن کنفرانس بود.
 
این پروژه نه تنها بازتاب‌دهنده دغدغه‌های مشترک کارفرمایان پروژه «مالا» (MALHA) در مورد طراحی پایدار است، بلکه هدف گسترش ملاقات‌ها، تبادلات و همکاری‌ها را نیز دنبال می‌کند. فضا بایستی مانند موقعیتی برابر برای مباحثه و یادگیری همگان تلقی شود.
 
نقطه شروع استراتژی توزیع فضایی در این طراحی، استفاده از کانتینر به عنوان عنصر اصلی ساختار فضا بود که توزیع برنامه فیزیکی را در سرتاسر فضای این انبار میسر می‌ساخت. از دیگر فواید این عنصر، ساخت سریع و پاک آن بود.
 
منطق اشغال فضاها متکی بر خلق فضاهای خالی میان ۴۲ کانتینر موجود بود که در دو طبقه و در طول دیوارهای داخلی توزیع شده‌بودند. این فضاهای خالی میان کانتینرها پروژه را شکل دادند و هدف از آن‌ها، تامین موقعیت‌های مختلف برای گردش افراد، فروشگاه‌ها، مباحثات و پخش فیلم بود.
 
جعبه‌های کوچک چوبی در سرتاسر فضا پخش شده‌اند و به عنوان صندلی و محل کاشت گیاهان به کار رفته‌اند. این جعبه‌ها در ترکیب با مبل‌ها، نیمکت‌ها و میزهای فضا، حس و حالی شبیه به خانه‌ای با عملکرد عمومی ایجاد کرده‌اند.
 
استودیوهای عکاسی و خیاطی و اتاق نمایش در نزدیکی ورودی اصلی قرار گرفتند، در حالی که رستوران غذای طبیعی، اتاق چندعملکردی و فضای کار مشترک، اتاق‌ اداری و آشپزخانه مشترک در وجه مقابل متمرکز شدند. علاوه بر این یک فضای آزاد برای سخنرانی‌ها و سینما در نظر گرفته شد که شامل سکویی برای تماشاچیان در مقابل یک صفحه نمایش بزرگ است.
 
برای فضای داخلی کانتینرها، شش نوع کاربری مختلف مد نظر طراحان قرار داشت که شامل دفاتر، اتاق‌های ملاقات و مغازه‌های تصادفی بود. علاوه بر کانتینرها، مصالحی برای نمای داخلی انتخاب شد و به کار رفت که ارزانقیمت بوده و حداقل تاثیر را بر محیط زیست دارد، همچون تخته چوبی و صفحات فلزی.
 
طراحی داخلی فروشگاه مد و لباسدر تمام این انتخاب‌ها، پروژه «مالا» به دنبال چالش‌های متاخر مطرح شده معماری در کلانشهرها –همچون ریودوژانیرو- بوده که در میان سایر موضوعات، استفاده از ظرفیت ساختارهای موجود را به چالش می‌کشد. این دلالت بر مطالعه فرم‌های جدید ساخت‌وساز و مکانیسم‌های جدید فضایی برای اشغال فضاهای داخلی دارد.
 
با در نظر داشتن این موضوع، پروژه برای برخی از این مسائل راه‌حل ارائه داده‌است. این واقعیت که «مالا» یک فضای عمومی بوده و علاوه بر کارکنان داخل فضا، پذیرای بازدیدکنندگان بیشماری است، این امکان را می‌دهد که از مرز‌های معماری پیش‌تر برود، چرا که حضور قوی کانتینرها و مصالح انتخاب شده از چشم بازدیدکنندگان دور نمی‌ماند.