پاورپوینت بررسی معماری مرکز ملي فرهنگي و هنري ژرژپمپيدو
بخشی از مطلب
در 1977 با احداث تنها‌يک ساختمان که ترکيب غول آسايي از شيشه و فولاد بود، بخشي از پاريس به سوي آينده جهشي ناگهاني کرد. پمپيدو پنج سال پيش از آن چنين گفته بود: خواسته قلبي من اينست که پاريس را داراي فرهنگي ببينم که هم موزه باشد هم مرکز خلاقيت: جايي که هنرهاي تجسمي، موسيقي، سينما، کتاب و امکانات ديداري - شنيداري براي پژوهش گرد هم آمده باشد فکر ايجاد اين مرکز علارغم جنبه تخيلي آن از زمينه عيني مساعدي برخوردار بود.
بخش‌هاي مرکز عبارتند از:
1 -موزه ملي هنر نوين، که قرار بود به صورت موزه اي ملي زير نظر مديريت موزه‌هاي فرانسه اداره شود.2- کتابخانه و مرکز اطلاعات براي عموم، که در آن زمان کتابخانه د-هال ناميده مي‌شد زيرا بنا بود پس از تخريب غرفه‌هاي بازار مرکزي د-هال بر جاي آن ساخته شود. کتابخانه مذکور با 40 کارمند، موقتا در غرفه شماره‌يک بازار مرکزي، ساخته بالتا در دهه 1850 استقرار‌يافته بود.
3 - مرکز طراحي عصر صنعتي، که آزمايشگاهي براي موسيقي معاصر و محصول انديشه پي‌يريولز است. در فوريه 1974، بولز خبر ايجاد اين مرکز را به اطلاع جرايد رساند و در قالب اساسنامه اي مستقل، مديريت آن را بر عهده گرفت.
ساير بخش‌ها در خلال کار افزوده شد که عبارت بود از مرکز ديداري - شنيداري، مرکز فهرست چاپ و انتشار مواد لازم براي رفع نيازهاي ارتباطي ميان بخش‌هاي اداري و حقوقي، و در 1975 کارگاهي براي کودکان، براي تسهيل مرحله انتقال و به منظور رفع خلا بين امکانات فراهم امده در مرکز جديد و آينده مورد نظر آن، بخش‌هاي مختلف با حمايت مرکز ببور و بر پايي نمايشگاههايي وحدت و موجوديت مرکز را حتي قبل از احداث بناي آن در معرض تماشاي عموم گذاردند.
تمامي‌اين «سيستم‌هاي ارگانيک» به وسيله رنگ کد بندي شده اند به گونه اي که نحوه ساخت و ساز بنا براي بيننده قابل درک باشد. اسکلت ساختمان با سفيد رنگ آميزي شده است رنگهاي ديگر همگي نشانه تاسيسات فعال بنا هستند که شريانهاي حياتي آن به حساب مي‌آيند رنگ آبي براي کانالهاي هوا، سبز براي لوله‌هاي آب قرمز براي حمل و نقل عمودي و زرد براي شبکه برق قطعات ساختمان مانند لوگويي غول آسا با‌يکديگر جفت مي‌شوند و مجموعه اين قطعات همچون سازه اي بي انتهايي به نظر مي‌رسد که مي‌توان بدون خدشه در ساختن پيکره‌ي اصلي در هر دو جهت، اجزاي ديگري بدان افزود. هر طبقه از ساختمان از پلي به طول 50 متر تشکيل شده که از دو سو بر ستون‌هايي به فاصله 42 متر از‌يکديگر تکيه دارد.تعادل سيستم به وسيله بازوهاي قابل انعطافي موسوم به ژربرت تامين مي‌شود همين تکنيک در داخل بنا و در مورد کف‌ها نيز اعمال شده است و حرکت اختياري کف‌ها به بالا‌يا پايين را ممکن مي‌سازد. تناسبات داخلي، تيغه‌هاي جدا کننده، و ارتفاع طبقات ساختمان تماماً قابل تغيير است.
يکي از خصوصيات بارز طرح پيانو - راجرز وجود فضاي بارز وسيعي در مقابل ساختمان است که به اندازه زمين خود بناست. اين محوطه که اندکي شيب دارد‌يک ميدان عمومي‌است که از آن به عنوان صحنه نمايشهاي خياباني استفاده مي‌شود و هر کس مي‌توانند در آن هنرنمايي کند و عابران را حيرت زده‌يا سرگرم سازد. پلکان برقي که وسيله اصلي تردد بين تمام طبقات است و همچنين گذرگاههاي طولاني که سرتاسر درازي ساختمان را طي مي‌کند همگي رو به سوي ميدان دارند و بيننده را قادر مي‌سازند در عين بهره مند شدن از چشم انداز گسترده‌ي پاريس، رويداددهاي ميدان عمومي‌را نيز ببينند.
طرح برنده
در اوايل 1971 بر مبناي اهداف و خطوط کلي برنامه مذکور‌يک مسابقه بين المللي معماري برگزار گرديد، طرح برنده را گروهي مرکب از دو معمار به اسامي‌رنزو پيانو (ايتاليايي) و ريچارد راجرز (انگليسي) با همکاري شرکت مهندسي انگليسي اوو اروپ و شرکا تهيه کرده بودند.
دو معمار برنده مسابقه طرح خود را اين چنين توصيف کرده اند.
انديشه اصلي طرح نماي ساختمان به مفهوم آن را نفي نمي‌کند. حذف جدار خارجي ، درون مرکز را آشکار و هدف اوليه آن‌يعني نشر فرهنگ را بهتر القا مي‌نمايد. پلکان برقي معلق از ديواره‌ي غربي بنا همچون تخته پلي که به بدنه‌يک کشتي آويخته باشد به بازديدکنندگان امکان مي‌دهد تا ساختمان و شهر را در چشم اندازي واححد مشاهده کنند. راهروي هوايي دعوتي پر جاذبه به دنياي ابداع و اکتشاف است. اين بنا تنها تجلي حرکت روشنفکرانه فرهنگي در قاب ترکيبي از اجزا و قطعات آب بندي شده نيست. بلکه مرکزي مردمي‌و دانشگاهي است، که کوچه و بازار کلاس درس آن است و مي‌تواند منعکس کننده نيازهاي دائماً در حال تغيير مراجعان خود باشد. قابليت‌هاي گوناگون به خصوص در ساختمان‌هايي از اين قبيل، از خصوصياتي است که معماران مدتهاي مديد براي نيل به آن جديت ورزيده‌اند. مع ذلک اين مقصود در مقياسي به اين عظمت و در بنايي دربرگيرنده‌ي رشته‌هاي مختلف و فعاليت‌هاي گوناگون به ندرت حاصل آمده است. براي رسيدن به حداکثر انعطاف پذيري و قابليت انطباق، کليه اجزاي شبکه تاسيساتي همچنين اسکلت ساختمان طوري طراحي شده است که در معرض ديد و دسترسي باشد. اين بنا به پيکر انساني مي‌باشد که تمامي‌امعا و احشا. همچنين استخوان بندي آن در خارج بدن قرار گرفته باشد. اين بي پرده بودن طرح از‌يک سو صادقانه و از سوي ديگر غريب و نامانوس مي‌نمايد.
تمامي‌اين «سيستم‌هاي ارگانيک» به وسيله رنگ کدبندي شده ند به گونه اي که نحوه‌ي ساخت و ساز بنا براي بيننده قابل درک باشد. اسکلت ساختمان با سفيد رنگ آميزي شده است رنگهاي ديگر همگي نشانه تاسيسات فعال بنا هستند. که شريانهاي حياتي آن به حساب مي‌آيد. رنگ آبي براي کانالهاي هوا، سبز براي لوله‌هاي آب، قرمز براي حمل و نقل عمومي‌برق.قطعات ساختمان مانند لوگويي غول آسا با‌يکديگر جفت مي‌شوند و مجموعه اين قطعات همچون سازه‌يبي انتهايي به نظر مي‌رسد که مي‌توانن بدون خدشه دار ساختن پيکره‌ي اصلي در هر دو جهت، اجزاي ديگري بدان افزود. هر طبقه از ساختمان از پلي به طول 50 متر تشکيل شده که از دو سو بر ستون‌هايي به فاصله 42 متر از‌يکديگر تکيه دارد سيستم به وسيله بازوهاي قابل انعطافي موسوم به ژربرت تامين مي‌شود. همين تکنيک در داخل و در مورد کف‌ها نيز اعمال شده است و حرکت اختياري کف‌ها به بالا‌يا پايين را ممکن مي‌سازد داخلي با تيغه‌هاي جدا کننده، و ارتفاع طبقات ساختمان تماماً قابل تغيير است.
يکي از خصوصيات بارز طرح پيانو - راجرز وجود فضاي باز وسيعي در مقابل ساختمان است که به اندازه زمين خود بناست اين محوطه که اندکي شيب دارد‌يک ميدان عمومي‌است. که از آن به عنوان صحنه‌ي نمايشهاي خياباني استفاده مي‌شود و هر کس مي‌تواند در آن هنرنمايي کند و عابران را حيرت زده‌يا سرگرم سازد. پلکان برقي که وسيله‌ي اصلي تردد بين تمام طبقات است و همچنين گذرگاههاي طولاني که سرتاسر درازي ساختمان را طي مي‌کند همگي رو به سوي ميدان دارند و بيننده را قادر مي‌سازند در عين بهره منذ شدن از چشم انداز گسترده‌ي پاريس رويدادهاي ميدان عمومي‌را نيز ببينند.
و....