در دههٔ هشتم قرن نوزدهم صنعت ساختمان در شیکاگو ناگهان رونق و رواج تازه‌ای گرفت و آسمان‌خراش‌هایی به ارتفاع ۱۲و۱۴و۱۶و۲۳ طبقه ساخته شدند که برخلاف آسمان خراش‌های دیگر آمریکا در شهر پراکنده نبودند بلکه در مسافتی کوتاه از یکدیگر در ناحیهٔ مرکزی و تجاری شیکاگو لوپ، قرار داشتند.

مکتب معماری شیکاگو اصطلاحی است که به طور جمعی به کسانی که در ایجاد تحولات شهر شیکاگو سهیم بودند اطلاق می‌شود که بیش از همیشه بین سالهای ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۳ رشد یافت و قدرت گرفت. در این زمان شیکاگو مرکز خطوط راه آهن و ارتباط بین شرق و غرب آمریکا بود، همچنین مرکز تجاری مهمی به شمار می‌آمد و از سال ۱۸۸۵ میلادی فعالیت‌های شدید اقتصادی و به تبع آن اجرای ساختمان‌های تجاری و اداری آغاز شده بود که با توجه به آتش‌سوزی سال ۱۸۷۱ و از بین رفتن بیشتر قسمت‌های این شهر، زمینه برای تحوالات جدید آماده بود.

بخشی از مطلب

آغاز معماری شیکاگویی
 
حوادث و بداقبالی ها خود بارها سبب ساز انگیزش های مهم برای تحول تاریخ معماری و ساخت جوامع شده اند. آتش سوزی روم در سال 64 پیش از میلاد، حریق بزرگ لندن و هامبورگ به ترتیب در سالهای 1666و 1842، زمین لرزه و آتش سوزی سانفرانسیسکو در سال1909، همگی حوادثی بودند که علاوه بر تراژدیِ خسران های جانی و ویرانی ها، منجر به بازسازی وسیع شهرها، مطابق با آخرین استانداردها و لذا نوآوری های معماری شد. در امریکای سده ی نوزدهم، گذشته از کلان شهرهای ساحل شرقی، شیکاگو مرکز خطوط راه آهن وچهارراه پراهمیتی برای تجارت و تردد بین ساحل های شرقی و غربی بود و از این رو یکی از شهرهایی بود که سریع ترین و بیشترین رشد را در ایالات متحده تجربه کرد. رونق اقتصادی شیکاگو، مردم بسیاری را به این شهر کشاند و بین سالهای1850 و 1870 شاهد انفجار جمعیتی از کمتر از 30/000بیش از300/000 نفر بود که آن را به بزرگترین شهر ایالات متحده در آن هنگام بدل ساخت. همچنین این شهر مرکز تجاری مهمی به شمار می آمد و از سال 1885 میلادی، فعالیت شدید اقتصادی و به تبع آن اجرای ساختمان های تجاری و اداری آغاز شده بود
—هرچند حریق بزرگ سال1871 که تقریبا تمام بناهای شهر را به خاکستر و ویرانه بدل کرد، همچون فاجعه ای عظیم بر شهر نازل شد؛ اما زمینه را برای تحولات جدید آماده نمود.