دانلود, سقف های فضایی, پاورپوینت
بشر اولیه برای داشتن سرپناه و حفاظت خود از گزند باران، برف، باد و نور آفتاب به غارها پناه می برده است. با زیاد شدن جمعیت و تجربه، انسان های اولیه برای محافظت خود، سازه هایی ایجاد کردند. از آن زمان بود که انتخاب شکل سازه سقف، طرح های متنوعی به خود گرفت. به عنوان مثال، در مناطق پر باران، بنا بر جهت وزش باد و باران، سقف ها به صورت تک شیب یا دو شیب اجرا می شود. در مناطق سرد سیر، برای سهولت در گرمایش محیط، سقف ها در ارتفاع کم تر و در مناطق گرم سیر، برای ایجاد جریان هوا، معمولاً ارتفاع سقف زیاد تر در نظر گرفته می شود. با گسترش شهر نشینی و نیاز به فضاهای بزرگ تری مانند سالن های ورزشی، سینما، مراکز صنعتی، پارک آبی و ... سقف ها در اشکال متنوع تری ایجاد شدند. در این شرایط، سازه هایی که ستون های میانی در آن ها کم تر باشد، به دلیل محدود نکردن کاربری فضای زیرین به شدت مورد استقبال قرار گرفتند. بی گمان، سازه فضایی که علاوه بر قابلیت انطباق با طرح های متنوع معماری، نیاز نداشتن به ستون میانی، کاهش هزینه نسبت به سایر انواع سازه را به همراه دارد، بهینه ترین سازه برای سقف پیشنهاد می گردد. قابلیت ساخت انواع سقف مانند سقف های تخت، شیب دار، قوسی و سقف گنبدی شکل را تنها می توان در سازه فضایی مشاهده کرد. از سوی دیگر، امکان اجرای انواع پوشش در سقف سازه فضایی ازجمله، ساندویچ پنل، پلیکربنات، ورق گالوانیزه و ورق UPVC وجود دارد.
بخشی از مطلب
یک سازه فضایی را میتوان بصورت یک سیستم سازهای در نظر گرفت که از عضوهای خطی تشکیل شده است و طرز قرارگیری آنها به گونهای است که بارها به صورت سه بعدی منتقل میشوند. در بعضی موارد، ممکن است دو بعدی نیز باشند. یک سازه فضایی اغلب شکل سطحی صاف یا منحنی گونه را به خود میگیرند. واژه قاب فضایی مخصوص سازههایی ا ست که ا تصالات صلب دارند.
شاید قدیمیترین نمونهها از آنچه امروزه به عنوان قاب فضایی میشناسیم (که دارای امتیازهایی نظیر سبکی، مقاومت، سه بعدی، امکان تولید انبوه و اجرا به روش سازههای مدولار میباشد) توسط مخترع تلفن، الکساندر گراهام بل (1922- 1847) رواج یافت. در دهه اول قرن 20 او خرپاهای فضایی مرکب از قطعات 4 وجهی و 8 وجهی را آزمایش کرد. گراهام بل خصوصیات دو گانه مقاومت بالا و سبکی وزن را با فرمهای 4 وجهی سه بعدی صلب به نمایش گذاشت و از آنها در بسیاری از پروژههایش استفاده کرد. با وجود پیشرفت حاصل از تلاشهای گراهام بل در زمینه خرپاهای فضایی سه بعدی سبک وزن در اوایل قرن 20، تا قبل از معرفی سیستم مرو (MERO) در سال 1943، این خرپاها در معماری کاربردی نداشتند. این اولین سیستم شبکه فضایی بود که به صورت گسترده در دسترس معماران و مهندسان قرار گرفت و توسط دکتر مکس منگرینگ هوسن (88- 1903) معرفی شد