مکان : اتوبان تهران-ساوه- زرندیه-ساوه
1389-1392
طراح: گروه معماری کارند (علی شریعتی-زهرا سربندی)
سازه:رضا میر رضائی
تاسیسات برقی و مکانیکی:غنی زاده
اجرا:شمس الواعظین
مساحت: 460 متر مربع
جوایز: رتبه سوم جایزه معمار 92
 
این ویلا در شهر ساوه، نزدیک 70 کیلومتری تهران بزرگ واقع شده است شرایط مکانی پروژه (اقلیم گرم و خشک و قرارگیری بنا در میان آب) فرصت بازخوانی معماری کوشک را برای معماران فراهم نمود.این ویلا در حدود 6015 متر مربع می باشد که در نزدیکی یک روستا قرار دارد بر این مبنا، دغدغه اصلی طراح ضمن فراهم نمودن شرایط آسایش در دل کویر، ایجاد ارتباطی معنادار با معماری ایرانی و کوشک بود. در طراحی این بنا سعی شده مفاهیم پایه در معماری کوشک را اقتباس و به زبانی امروزی بازگو شود.کارفرمای این پروژه یک روزنامه نگار بوده و درخواست طراحی یک ویلا در نزدیکی مزرعه خانوادگی خود را داشته است
تضاد میان پر و خالی، نحوه اتصال فضای تهی داخلی با مرز ساختمان و بیرون، حفظ هندسه کلی و تمامیت قابل ادراک، تاکید بر فرآیند ورود به ساختمان و ایجاد تنوع فضائی و دیدهای متقاطع در فضاهای بسته و نیمه باز از موارد مورد نظر در طرح پروژه بوده است.وی خواستار طراحی یک ساختمان مدرن با خلوص های معماری ایرانی را داشته است. با توجه به نیازهای کارفرما و قرار گرفتن سایت پرژه در یک منطقه گرم و خشک، فضایی مانند کوشک در پلان آن طراحی شده است تا نیازهای اقلیمی و سنتی معماری پارسی را در خود جای دهد. کوشک در فضاهای امروزی به عمارت کلاه فرنگی (پاویون) شهرت دارد که بیشتر به یک بالکن نیمه باز شباهت دارد و یک نوع معماری برون گرا به حساب می آید.
مکعب شکل گرفته از اتصال این 4 دیوار، پوسته ای است برای جمع آوری فضاهای نیمه باز و بسته درون زیر یک سقف و ایجاد تمامیت بنا. برای دستیابی به تنوع فضائی و دیدهای متقاطع، از تغییر ارتفاع در تراسها و ایجاد منظره در فضای داخل استفاده شده است.
ویلای ساوه در حاشیه یک زمین کشاورزی و در میان استخری با ظرفیت 2500 مترمکعب که برای آبیاری باغ در نظر گرفته شده، جای گرفته است. طبقه اول ویلا شامل اتاق مهمان، آشپزخانه، سرویس و حمام، پذیرائی عمومی و تراس و طبقه دوم شامل دو اتاق خواب، آشپزخانه کوچک، پذیرایی خصوصی و تراس است.
در طراحی ویلای ساوه، از فرم مکعب با تاکید بر هندسه چهارتایی (چهار دیوار جانبی) استفاده شده است. مکعب شکل‌گرفته از اتصال این چهار دیوار، پوسته‌ای است برای جمع‌آوری فضاهای نیمه‌باز و بسته درون زیر یک سقف و ایجاد تمامیت بنا. در طراحی بنا، از قرار دادن فضای تهی داخلی در مرکز هندسی و تقلید از نمونه سنتی کوشک پرهیز شده است و در عوض، سطوح نیمه‌باز به شکل پیچیده چند L متقاطع در ضلع‌های شمال، شرق و جنوب ساماندهی شده‌اند.
با توجه به قرارگیری ساختمان در میان آب، ورود به ساختمان اهمیت ویژه‌ای یافت؛ مجموع پل و نمای شرقی برای تاکید بر فرآیند ورود و ایجاد تعریفی نو از ایوان طراحی شده است.
در ضلع غربی، برای جلوگیری از دریافت بیش از حد تابش خورشید، تامین دید به استخر و استفاده از انعکاس نور بر روی آب، ارتفاع پنجره‌ها به یک متر محدود شده است.