بررسی و تحلیل سایت در تهران ، پیشینه تاریخی و وضعیت اقلیمی تهران ، بخش جنوبی بوستان گفتگو 
 
 
الف) مطالعات محيطی شهر تهران
1ـ1 موقعيت جغرافيايی
2ـ1 موقعيت طبيعی
1ـ2ـ1 توپوگرافی و ناهمواريهای شهر تهران 
2ـ2ـ1 منابع آب شهر تهران
الف ) آب های جاری 
ب ) آبهای زير زمينی 
3ـ2ـ1 پوشش گياهی شهر تهران 
4ـ2ـ1 خصوصيات زمين ساختی ( مرتبط با زلزله ) شهر تهران 
ـ گسل شمال تهران
ـ گسل مشا
ـ گسل کهريزک 
ـ گسل شمال ری 
ـ گسل جنوب ری 
3ـ1 ويژگيهای اقليمی 
1ـ3ـ1 تاثير طراحی اقليمی در صرفه جويی انرژی 
2ـ3ـ1 تجزيه و تحليل عوامل اقليمی 
الف ) دما و رطوبت
ب) بارندگی
ج) وزش باد 
د) تابش 
ه ) يخبندان 
3ـ3ـ1 بررسي نمودار بيو کلماتيک شهر تهران
4ـ3ـ1 بررسي نمودار بيوکلماتيک انساني شهر تهران 
5ـ3ـ1 بررسي نمودار بيوکليماتيک ساختماني شهر تهران 
6ـ3ـ1 نتايج حاصل از جداول ماهونی شهر تهران 
3-1 تعيين نوع اقليم شهر تهران
8ـ3ـ1 تعيين جهت و فرم ساختمان با توجه به اقليم
الف ) جهت گيري ساختمان با توجه به تابش 
ب ) جهت گيري ساختمان با توجه به جهت وزش باد
ج) فرم ساختمان در رابطه با اقليم
د) تعيين فرم ساختمان‌های بزرگ با توجه به اقليم
9ـ3ـ1 انتخاب نوع مصالح با توجه به اقليم10
10ـ3ـ1 نتيجه گيری و تعيين تدابير طراحی اقليمی
 
الف) مطالعات محيطی شهر تهران
1ـ1ـ موقعيت جغرافيايی
استان تهران بين 14/35 تا 20/36 درجه عرض شمالی و 15/50 تا 08/53 درجه طول شرقی واقع شده است و مساحت آن 18814 كيلومترمربع است . اين استان كه دارای 12 شهرستان و 27 بخش است از شمال به استان مازندران و گيلان از جنوب شرقی به استان قم و از جنوب غربی به استان مركزی و از غرب به استان قزوين و از شرق به استان سمنان محدود است تهران بين خط‌ الرأس چين‌خوردگی البرز مركزی و حاشيه غربی دشت كوير واقع شده و به اين ترتيب آب و هوای استان عمدتاً و درياهای آزاد 1200 متر می باشد .
(نقشه 1-1) .
استان تهران قلب ارتباطات ايران است و محل تلاقی راههای زمينی و هوايی کشور به شمار می آيد و در مقياس با ديگر استانهای کشور از بيشترين تراکم راه برخوردار است بيشترين آزاد راههای کشور نيز در اين استان واقع شده است . از طريق اين آزاد راه ها شهر تهران به شهرهای قزوين و قم و ساوه می پيوندند . درقسمت شمال استان تهران از طريق سه جاده اصلی يعنی جاده چالوس ، هزار و فيروزکوه با استان مازندران ارتباط دارد .
راه آهن نيز در تهران به سه شاخه تقسيم می شود ؛ شاخه غربی به طرف آذربايجان و شاخه شرقي به مازندران و خراسان و شاخه جنوبی در قم به دو قسمت می شود . يکی به طرف خوزستان و ديگری به طرف يزد و کرمان می رود اين شهربا کمک فرودگاه بين المللی مهرآباد با نقاط مختلف اروپا و آسيا ارتباط هوايی برقرار می کند . 
در استان تهران و در جنوب شهريار فرودگاه بين المللی بزرگی به نام امام خمينی (ره) در بهار 1384راه اندازی شده است  .
شهر تهران که مشتمل بر دو بخش به نامهای مرکزی و کن است ، در طول جغرافيايي 51 درجه و 35 دقيقه و عرض جغرافيايی 35 درجه و 45 دقيقه در پهنه ای بين کوه و کوير در دامنه جنوبي البرز گسترده شده است . پهنه استقرار شهر تهران از جنوب و جنوب غربی به دشتهای هموار شهريار و ورامين و درسمت شمال وشرق به کوهستان منتهی شده است . 
(نقشه 2ـ1) 
 
                    
 
 
 
 
 
 
 نقشه (1ـ1) موقعيت استان تهران در نقشه کشور       نقشه (2ـ1) استان تهران به تفکيك شهرستان
     
2ـ1 موقعيت طبيعی
 شهر تهران در بخشی از ايران واقع گرديده که از نظر طبيعی بزرگترين تغييرات را در کنار خود دارد. دريای مازندران در فاصله جغرافيايی 120 کيلومتری محدوده تهران قرار دارد . رطوبت و بارندگی زياد در سواحل آن ، نواحی سرسبز شمالی را ايجاد نموده و هوای معتدل را به طرف جنوب هدايت می کند . سلسله جبال البرز ، تهران را از سواحل دريای مازندران جدا نموده و مناظر کوهستانی شمال شهر را بوجود می آورد . اين ناحيه نسبت به سواحل شمالی از رطوبت کمتری برخوردار است . منطقه تهران در بلندترين ارتقاعات البرز قرار گرفته که از شمال به جنوب دارای شيب تندی می باشد . 
به نحوی که از مرتفع ترين قله اين کوهها ( دماوند) با 5678 متر ارتفاع ، در دشت کوير کمتر از 800 متر از سطح دريا می رسد .
برودت هوای کوهستان و اختلاف در جه آن با دشتهای گرم جنوب منطقه تهران وزش باد خنکی را از جانب شمال بطرف جنوب باعث می گردد که در اعتدال هواي محدوده مطالعه بسيار موثر است . ذوب تدريجی برف ها ، جويبارها و رودخانه های مختلفی را ايجاد     نموده اند که علاوه بر تأمين آب مصرفی تهران اکثر نقاط ييلاقی را در بر گرفته است . در جنوب شهر تهران ناحيه بيابانی قرار گرفته و هوای آن گرم و خشک است . در ناحيه مزبور دشتهای نمک و سائيدگی کوهها و خصوصيات کويری مشاهده می گردد که هنگام وزش باد هوای کوير را توام با توفان شن به اطراف سرايت می دهد . در قسمت غربی دشت قزوين قرار گرفته که يکي از مناطق حاصلخيز جنوب کوهای البرز را تشکيل می دهد . به علت شرايط مناسب حد فاصل قزوين تهران به تدريج به کشتزار تبديل گرديده و مرکز فعاليتهای کشاورزی ، صنعتی و خدماتی در آن به وجود آمده است.  
با توجه به آب و هوای استان تهران که در مناطق کوهستانی معتدل و در دشت ها از نوع نيمه صحرايی است ، پوشش گياهی استان در ارتباط با شرايط آب و هوايی در دشت ها و در مناطق جنوبی ، بواسطه کمی بارندگی و طولانی بودن فصل خشک قابل توجه نيست تنها خارها و بوته های استپ صحرايی و نيمه صحرايی خصوصاً در دامنه ارتفاعات ديده        می شوند که در ميان آنها به ندرت پهن برگان خاردار يا علفهای يکساله روئيده اند.
1ـ2ـ1 توپوگرافي و ناهمواريهاي شهر تهران 
چنانکه از مرکز شهر به اطراف نگاه کنيم ، وجود ارتفاعات سلسله جبال البرز در شمال و ارتفاعات البرز در مشرق باعث به وجود آمدن شيب طبيعی شمال به جنوب و شرق به غرب می شود . شيب شرق به غرب تا مرکز شهر نزولی بوده و بعد از آن صعودی می شود . 
کمتر از شيب شمال به جنوب می باشد . 
بدين ترتيب منطقه تهران به طور طبيعی در گودالی قرار دارد که از سمت شمال ،شرق و جنوب شرقی به وسيله موانع با ارتفاعات مختلف محصور  می باشد.
مکان استقرار شهر تهران از شمال به جنوب به سه منطقه اصلی قابل تفکيک است که با وضعيت های کالبدی متفاوت شرايط آب و هوايی متفاوتی را در اين شهر رقم زده است :
کوهستانهای شمال تهران ( کوهستان شميران ) که بلندترين قله اين کوهستان توچال با 3923 متر بر تمام فضای شهر مشرف است و ديواره شمالی شهر را تشکيل می دهد .
دومين منطقه دامنه های البرز است که به تپه ماهورها و دره هاي اوين ، درکه ، نياوران ، حصارک و سوهانک منتهی می شود .
منطقه سوم دشتی است که قسمت اعظم شهر تهران بر آن گسترده شده است و دارای شيب ملايم از شمال به جنوب است . 
کوههايی که شمال وشرق تهران را احاطه کرده اند ، مهمترين عنصر مشخصه فضايی شهر هستند . کوهپايه ها يا تپه ماهورهای دامنه جنوبی البرز ، قسمتهای بلند و فرو نشست هايی دارند که عبارتند از : بلنديهای سعادت آباد ، شميران ، تپه های لويزان ، محموديه ، قيطريه ، الهيه و امانيه و جنوبی تر از آن بلندی های طرشت و تپه های عباس آباد ، يوسف آباد و اميرآباد اراضی برجسته ای هستند که شهر بر فراز آنها ساخته شده است . فرونشست هايی عمده در ناحيه کوهپايه ای تهران را فرونشست اوين ، تجريش ، نياوران و فرونشست داوديه شامل می شود . اين پستی ها و بلندی ها به شهر سيمای مشخصی داده اند . پس از عباس آباد می توان گفت که دشت تهران ـ ری شروع می شود و قسمتهای مرکزی و جنوبی شهر تهران و نيز شهری برپهنه اين دشت گسترده شده است .
گسترده کنونی تهران از حدود 900 تا 1800 متری از سطح دريا امتداد يافته است . ارتفاع در ميدان تجريش در شمال شهر حدود 1300 متر و در ميدان راه آهن در جنوب شهر 1100 متر است . يعنی به ازای هر کيلومتر مساحت 5/3 متر افت شيب وجود دارد .
همانطور که ذکر شد شيب کلی شهر تهران از شمال به جنوب بوده در بخشهای مختلف شهر تفاوت شيب مشاهده می شود . مقطع شمالی ـ جنوبی پهنه تهران از نظر شيب بندی به چهار منطقه تقسيم می شود :
1 ـ دامنه کوهستان شميرانات با شيب 15-10 ٪
2 ـ تجريش تا تپه های عباس آباد با شيب 5 -3 ٪
3 ـ از عباس آباد تا منطقه مرکزی شهر تهران ( محور خيابان انقلاب ) با شيب 2 ٪
4 ـ از منطقه مرکزی تا جنوب شهر با شيب 1٪
2ـ2ـ1 منابع آب شهر تهران
 الف ) آب های جاری 
به طور کلی تهران دارای دو رودخانه مهم دائمی بوده که يکی از آنها رود کرج است که به لحاظ شرايط توپوگرافی منطقه از شمال غربی به جنوب شرقی امتداد دارد . رود کرج پر آب ترين رود دامنه های جنوبی البرز است که در40 کيلومتری غرب تهران از کانون آبگير فرسنگ کوه سرچشمه می گيرد  از اين کانون دو شاخه وارنگ رود (ولايت رود) به سمت مغرب جريان می يابد . پس از پيوستن اين دو به يکديگر رود گچسر در پای کوه کندوان به آن متصل شده و در ادامه مسير خود به سمت جنوب ، شاخه های متعددی به ويژه از ساحل شرقی رود به آن می پيوندد . که از مهمترين آنها شعبه های شهرستانک ، ارنگه و کندو را می توان نام برد .
رودخانه ديگر جاجرود است که از شمال شرقی به جنوب شرقی امتداد دارد . از کوههای کلون بسته در ارتفاعات خرسنگ کوه سرچشمه می گيرد . پس از عبور از اين رود از روستای بزرگ قشم شعبه ميگون نيز به آن می پيوندد و در روستای اوشان شعبه ديگری به نام آهار به آن متصل می شود . پيش از رسيدن جاجرود به جلگه ورامين يک شعبه ديگری به نام رود دماوند به آن متصل می شود . بر روی اين رودخانه سدی به نام لتيان ساخته شده است ديگر رودخانه های استان تهران عبارتند از : حيله رود ، رود شودر ، رودلار و طالقان رود .
غير از رودخانه های ذکر شده ، مسيلها و رودخانه های ديگری نيز در منطقه وجود دارند که يا به طور فصلی و يا به صورت دائمی از دامنه های کوه های البرز سرچشمه می گيرند و بعد از طی مسافت کمی به طرف شرق و جنوب شرقی جريان پيدا می کنند . 
اين مسيلها و رودخانه ها عبارتند از : دربند ، ولنجک ، ونک ، دولاب ، سرخه حصار و باختر که در تمام سال آب دارند ولی بادبی های متفاوت که بستگی به ميزان بارش برف و باران دارد . از ميان اين مسيلها منظريه به خاطر سر پوشيده بودن پاکيزه ترين و سرخه حصار آلوده ترين آنها می باشد .
در مسير آبهای سطحی ، تعدادی کانال طبيعی به وجود آمده که بعضی از آنها توسط شهرداری سرپوشيده شده است . اين کانالها عبارتند از : فيروز آباد ، ياغچی آباد ، زهتابی ، وليعصر ، ابطحی , صفتارد , مبارک آباد