پلان اتوکد طراحی و معماری فرودگاه مسافربری بین المللی

اگر تمام شرايط محيطي يکسان باشد، با بالارفتن ارتفاع فرودگاه، طول بيشتري براي باند پرواز مورد نياز است. روند اين افزايش، خطي نيست بلکه با وزن هواپيما و درجه حرارت هوا تغيير مي کند. در ارتفاعات بالا، روند افزايش طول باند بيش از ارتفاعات پايين است. در فرآيند برنامه ريزي و طراحي فرودگاه، به ازاي هر 1000 فوت (305 متر) افزايش ارتفاع از سطح دريا، به ميزان 7 درصد به طول باند اضافه مي شود که اين مقدار افزايش براي اغلب فرودگاهها کافي و مناسب خواهد بود؛‌ بجز آنهايي که در معرض درجه حرارت بسيار زياد هستند و يا در ارتفاعات بسيار بالا قرار دارند. در فرودگاههاي با شرايط ياد شده،‌ نرخ افزايش مذکور براي طول باند، 10 درصد است. اطلاعات عملکردي تهيه شده بوسيله کارخانه هاي سازنده هواپيما براساس ارتفاع برحسب فشار هوا است، نه ارتفاع جغرافيايي. در مواردي که محل استقرار فرودگاه بسيار غيرعادي و غيرمعمول باشد، دو نوع ارتفاع مذکور، ارتفاع برحسب فشار هوا و ارتفاع جغرافيايي مي تواند بطور يکسان در فرآيند برنامه ريزي و طراحي فرودگاه در نظر گرفته شود.
حلي است که براي نشست و برخاست هواپيماها تعيين شده‌است. در حاليکه فرودگاه‌هاي کوچک ممکن است از باندهاي پروازي کوچک (يک الي دو کيلومتر) خاکي و يا شني ساخته شده باشند، فرودگاه‌هاي بزرگي که براي پروازهاي بين‌المللي مورد استفاده قرار مي‌گيرند معمولاً داراي باندهاي آسفالتي و بلندي هستند که طول آنها به چندين کيلومتر مي‌رسد. فرودگاه‌هاي کوچک و فرودگاه‌هاي بزرگ مي‌توانند مجهز به برج کنترل ترافيک باشند و يا در صورت لزوم فاقد آن باشند، اين امر بستگي به حجم ترافيک منطقه و همچنين سرمايه گذاري انجام شده در آن فرودگاه دارد، هر چند در اکثر فرودگاه‌هاي بين‌المللي واحد مراقبت پرواز در محل فرودگاه مستقر است