نقشه های معماری اتوکد طراحی سالن موسیقی

باید گفت این تفاصیل در مورد موسیقی خصوصاً موسیقی اصیل بیان کننده این مطلب است که هنر اصیل ریشه در محاکات دارد و محاکات باز آفرینی نمونه های ازلی است. چنین هنری، تقلیدی مطابق اصل از حیات کیهانی به شمار می رود. از این رو آفریننده هر اصیل، کاری خدائی انجام می دهد. موسیقی اصیل نیز چون سایر هنرهای سنتی، سایه ای از هستی حقیقی و ضربان الهی کیهانی است. محاکات در موسیقی اصیل یعنی بازآفرینی نمونه های ازلی و ابدی اصوات کیهانی. بنابراین موسیقی اصیل بازتاب صداهای کیهانی است. صداهائی که از ازل در نهاد تک تک پدیده های عالم به ودیعت نهاد شده است.
اما امانت عشق که آفریننه غم غربت است، بر دوش انسان سنگینی می کند و این امانت سنگین، همانگونه که عهده دار بروز کلمات و نقش هاست، اصوات را هم در ذهن و زبان آدمی که دچار قبض ناشی از دوری از مبدأ فیض است، شکل می بخشد و در تفاوتی ریشه دار، موسیقی آفریده می شود.
حکما گفته اند که انسان سازی در درون دارد. حتی قلب هم ضربان دارد و این ضربان، انسان را با ضربان کیهان هماهنگ می کند. با وجود آنکه تأثرات موسیقی بیرون در کسوت موسیقی اصیل است، اما انسان احتیاج به سازی همنوا دارد تا به یاری این همنوایی و تقارن حاصله، چرخ خیال و حس را متوقف کند و لحظاتی چند در آرامش بی زمان و مکان به سر برد.
ضرب یا ریتم در موسیقی اصیل با ضرباهنگ حیات کیهانی متناسب است. حتی در کالبد انسان ضربان قلب خود، هماهنگ کننده حیات بشری است. در نتیجه ضرب موسیقی، حیات بشری با حیات کیهانی متحد می شود و تقدس می یابد. در حقیقت عالم صغیر و کبیر اتحاد می یابند و در پی آیند این اتحاد روح انسان انبساط می یابد. همچنین در لحظاتی که تعین زمانی موسیقی از بین برود و موسیقی بر بستری آرام به نوای آرامش بخش خویش ادامه دهد، انسان نیز هماهنگ با این تعلیق، از زمان منقطع می شود و خود را در برابر ابدیت حس می کند.
در موسیقی اصیل که از بن مایه های شهودی سرچشمه می گیرد، نوای ساز و صدای خواننده (آواز خوان) بر آن است که حقیقت وجودی اشیا و پدیده ها را منعکس سازد و هرگز در بند بسط و انعکاس تجربه های زودگذر مشخصی نیست زیرا در آنها مداومتی ازلی و ابدی نمی بیند.
موسیقی را هنر روح دانسته اند. نخستین گام موسیقی، دمیدن روح الهی در کالبد انسان بوده است و بدینسان دمیدن روح را مقدمه موسیقی به شمار آورده اند. بنابراین شگفت نیست اگر موسیقی با گرفتگی و ابتهاج روحی انسان مناسبت داشته باشد. موسیقی اصیل با در نظر گرفتن صفاتش (قبض، بسط، تقارن و ضربان و...) ذاتی انسانی دارد. این ذات منحصراً می تواند در فضایی تامل برانگیز و در خلایی بروز دهنده رازها، تجلی یابد. در حقیقت محمل بروز هر سیرتی – که صورت است – باید با سیرت متناسب باشد. بسیاری از عوام و خواص – با کمال تأسف – موسیقی سنتی ایران را به عنوان بخشی از جهان پهناور موسیقی اصیل، غم انگیز و محزون می شمرند. در جواب ایشان می گوییم، صفات و حالات مجرد در نزول به عالم محسوسات، رنگ کسوت و کثرت ناستوتی می پوشند و چنین است حالات هیبت و انس که در فرود و نزول به قبض و بسط روحی و سپس غم و شادی نفسانی محدود می شود. بنابراین هم در مورد نوازنده این عصر و هم شنونده، تنزل مراتب رخ می دهد و تنها در صورتی که نوازنده و شنونده قادر به بازتاب و درک مراتب قبض و بسط و هیبت و انس باشند، تجلی موسیقی حقیقی رخ می دهد. آنکه موسیقی سنتی را در محکمه نفس خویش غم انگیز می پندارند در حقیقت سایه ای محدود از قبض را دریافت می کنند. بدیهی است که قبض در مرحله ای بالاتر مربوط به جستجوگری است که توانسته باشد مرتبه ای از نفس خویش را بمیراند. بی شک برای شنونده عادل و نیز نوازنده که ارتباطی با عالم قبض ندارند، تنها غم قابل دریافت است که آن هم به این عالم و محدودیات ناشی از آن، منحصر می شود. در مورد شادی و طرب انگیزی موسیقی نیز وضعیت مشابه است، طرب انگیزی موسیقی سنتی که در ریتمهای تند قابل دریافت است، تنها سایه ای از انبساط روح کیهانی است و بسط روح کیهانی همزمان با ابتهاج روح انسان رخ می دهد که وجود انسان بتواند از محدوده مالوف بگذرد و عالم را در برگیرد و با عالم اتحاد یابد.
بنابراین، اهمیت موسیقی در رابطه انسان و ماوراء الطبیعه غیر قابل انکار است. گاه می توان این جنبه از کارکرد موسیقی را به روشنی در پاره ای از پدیده های فرهنگی ردیابی کرد. مراسم تسخیرشدگی و نیز شمنی در جوامعی که به اینگونه ارتباط گیری با جهان ماوراء اعتقاد دارند، بدون موسیقی شدنی نیست. و این موسیقی است که در یکی موجب حضور روح آزارنده در جسم بیمار، و در دیگری، عامل تسهیل کننده عزیمت شدن به جهان ارواح می شود.
در موارد دیگر تنها با مدد تعمق در کیهان شناسی و اساطیر یک قوم است که می توان نقش موسیقی را در تنظیم رابطه میان انسان و جهان ماوراء تبیین کرد.
اکنون می توانیم به مهم ترین جنبه دوگانگی در عرصه موسیقی که به بحث ما مربوط می شود، یعنی رابطه آن دوگانگی کیهان بپردازیم همانطور که گفته شد، موسیقی اساساً به جهان زیرین، جهان شور و ناامنی و بی نظمی تعلق دارد. اکثر آهنگ ها توسط موجودات نیمه شیطانی این جهان، "جهان درون"، "جهان اعماق زمین"، یعنی ساخراها یا سوپای، الهام می شوند. موسیقیدان در جست و جوی موسیقی به پاره ای از مکان های اسرارآمیز مثل چشمه ها یا سنگ های سفید، جایی که این خدایان ظاهر می شوند، می رود، موسیقی را می شنود، به خاطر می سپرد و سپس هنگامی که به دهکده باز می گردد آن را به دیگران انتقال می دهد و به این ترتیب، نقش واسطه میان انسان و ماوراءالطبیعه بازی می کند.
به این ترتیب موسیقی از یک سو با طبیعت و زمان ارتباط می یابد و از سوی دیگر، با ماوراءالطبیعه بازی می کند.
به این ترتیب موسیقی از یک سو با طبیعت و زمان ارتباط می یابد و از سوی دیگر، با ماوراء الطبیعه و تقسیم کیهانی جهان از یک سو عامل تولید صدا، یعنی ساز یک موجود زنده است و به واسطه گریستن با پرندگان خویشاوندی می یابد و خود موسیقی، زمان را (همچون خروس، باز یا یک پرنده دیگر) تنظیم و سازماندهی می کند و از سوی دیگر، جهان زیرین، جهان امیال نفسانی، شور و شهوت و عشق و بی نظمی و دیوانگی، و البته باروری، منشأ موسیقی قلمداد می شوند. هرچند این یک، یعنی موسیقی، می تواند در عین حال به هر دو جهان خدمت کند.