پاورپوینت بررسی بیمارستان پایمیو فنلاند اثر آلوار آلتو

بخشی از مطلب
کار در سال 1960 در بیمارستان عمومی به پایان رسید و این کار نتیجه رقابت برای یک سالن بهداشتی بود که در سال 1929 به دست آورد.
این مجتمع، عملکردی به وضوح یک رویکرد بسیار انسانی نسبت به معماری Aalto دارد که فراتر از توانایی های فنی است و بیشتر در جزئیات عناصر آن احساس می شود. سانتریفیوگی Paimio یک نقطه عطف روشن در کار Aalto است، از یک تولید مشخص شده با احترام به سنت به معماری و فرهنگ کاملا متصل با جنبش مدرن است.
او در حال حاضر برای ورود به فهرست میراث جهانی یونسکو نامزد شده است.
محل
مجموعه ای از ساختمان های بهداشتی و آسایشگاه ها در خارج از محدوده ای زیبا و منحصر به فرد در جنوب شرقی فنلاند واقع شده است که امکان دید، تهویه و نور خورشید طبیعی را در تمام اتاق ها و سایر اتاق ها فراهم می کند.
مفهوم
ایده اصلی آسایشگاه ، که در ابتدا برای 296 بیمار طراحی شده بود، ساختمانی بود که بهبود و بهبودی بیماران سل طراحی گردید ، یا به گفته آالتو، یک ساختمان طراحی شده مانند "دستگاه پزشکی" طراحی گردید
این مجموعه شامل مناطق مشخص، اتاق ها و گالری های بیمار و یا استراحت، اتاق های مشترک و خدمات، اتصال بلوک های حاوی چنین توابع تحت هدایت و دید در اطراف یک هسته مرکزی گردش است.

خانه های پزشکان و کارکنان به عنوان بخش انزوا، برای حفظ حریم خصوصی و استراحت به کارگران رفتار می شود.
فضاها

 آلتو می گفت که زاویه‌ی بین نشیمن و پشتیِ صندلی معروف پایمیو را عمداً برای سهولت در تنفس بیماران در نظر گرفته است.آلتو در جریان ساخت اتاق بیماران توجه ویژه‌ای بدین نکته مبذول می‌داشت که همه چیز فارغ از آشوب و تشنج و در اوج مطلوبیت و دلپذیری برای بیماران باشد. اتاقها گرمایش سقفی داشتند و با رنگهای ملایم پوشانده شده بودند. نمایی از جنگلهای کاج اطراف آسایشگاه که از روی تختها توسط بیماران قابل رؤیت است و چراغها خارج از دید بیمارانی که روی تخت خوابیده‌اند قرار گرفته‌اند. سینکهای دستشویی چنان طراحی شده­اند که جریان آب هم بی‌صدا و هم بدون ترشح و پاشیدن به اطراف صورت گیرد.
رنگ‌هایی که آلتو در نظر گرفته به قصد جانبخشی به فضای سفید کارکردی بیمارستان بوده‌اند. پالتِ رنگِ اتاق بیماران بیشتر خاکی و خنثی است، اما اتاقهای عمومی رنگ روشن دارند. در بیرون، نرده‌ها و سایبان جناح بیماران به رنگ نارنجی انتخاب شده‌اند. معروفترین جنبه‌ی رنگ آمیزی این ساختمان پلکان زردرنگ است. آلتو در داخل ساختمان از نمادهای گرافیک برای راهنمایی استفاده کرده است.

طرح اصلی واحدهای مسکونی کارمندان را درست در جنب ساختمان آسایشگاه در نظر گرفته‌اند: یک خانه‌ی تک خانوار برای پزشک اصلی، خانه‌هایی سازمانی برای پزشکان دیگر، و ساختمانهای مسکونی برای کارمندان و کارگران بخشهای اجرایی، یک سونای بادبزنی شکل، یک گلخانه، و یک سردخانه در جنب همگی اینها. بعداً یک خانه‌ی دوبلکس برای پزشکان و یک خوابگاه برای پرسنل ساخته و به مجموعه اضافه شدند.
آلتو در دهه‌ی ۱۹۵۰ یک جناح دیگر برای خدمات جنبی به مجتمع بیمارستانی اضافه کرد. در دهه‌ی ۱۹۶۰ و بعد از آن که آمار مربوط به سل در فنلاند کاهش چشمگیر یافت، این آسایشگاه به یک بیمارستان معمولی تبدیل شد. یکی از تغییرات قابل ملاحظه در این جریان، تبدیل جناح سرباز آسایشگاه به جناح مسقف برای بیماران بود.

آسایشگاه به عنوان یکی از اصلی ترین نمونه‌های معماری مدرن، حتی قبل از جنگ جهانی دوم نظر عموم را به سوی خود جلب کرده بود. این بنا سکوی پرتاب آلتو به عرصه‌ی شهرت بین‌المللی شد. بازسازی ساختمان و تبدیل آن به یک بیمارستان معمولی بازسازیهای فراوان و احداث سازه‌های بسیاری را در آن به همراه آورد اما یکی از اتاقهای بیماران در گوشه‌ای از ساختمان به صورت شده است.
ساختار ستون های بتنی تقویت شده بنا کاملا توسط فضاهای داخلی آن ترکیب می شود. شامل ساختار تقویتی برای دیوارها، ضخامت 8-10cm، همچنین از بتن مسلح.
هر دو ساختار عمودی و افقی، مجموعه ای از کانال های لوله ای افقی و عمودی را برای عبور از همه نوع امکانات فراهم می کند، همه آنها را از راهرو ثبت می کند تا نیازی به ورود به اتاق یا توالت برای تعمیر یا تجدید نظر نباشد.
و.....