دانلود تحقیق و مقاله، نقش برتر پارس

دانلود برنامه ریزی، راهبردی،توسعه اجتماع محلی،در کلانشهر تهران
بخشی از مطلب
گزارش حاضر خلاصهای است از فعالیتهای دانشجویان در کارگاه برنامهریزی شهری 2 در گروه برنامهریزی شهری و منطقهای دانشکده
معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی که در نیمسال دوم سال تحصیلی 94 - 1393 انجام یافته و برونداد نهایی آن "تدوین برنامۀ
راهبردی توسعۀ اجتماع محلی برای یکی از محلات کلانشهر تهران" از سوی گروههای دونفرۀ دانشجویان در این کارگاه است. آنچه
هدایتگر تدوین این برنامه بوده است را میتوان در دو بُعد محتوایی و روندکاری چنین معرفی کرد:
نخست- در بُعد محتوایی ارتباط میان تفکر و عمل برنامهریزی، یا به بیانی دیگر، نظریه و کاربست آن در برنامهریزی شهری مورد
نظر بوده است؛ چنانکه بتوان از یک سو اصول هدایتگر عمل را از میان چارچوبهای نظری و تجربیات منتج از آنها برگزید و از
سوی دیگر، به تفسیری از این نظریهها دست یافت که اندیشهها و دانش انتزاعی را به اصولی قابل بهکارگیری در شرایط اجتماعی،
اقتصادی، فرهنگی و حقوقی مورد مطالعاتی در سطح ملموس اجتماع محلی تبدیل کند. این کوشش در این کارگاه برای رویارویی
با تصور رایج شکاف میان نظریه و عمل برنامهریزی در کشورمان انجام شده که اولی را محدود به محیط آموزشی و پژوهشی، و
دومی را عرصۀ عمل تصمیمگیران و مدیرانی میداند که نه با تکیه بر نظریه، که بنا بر ضرورت گشودن مشکلات عاجل دست به
عمل میزنند؛ گویی نه فرصتی برای یاریگرفتن از نظریه دارند و نه حتی نیازی به آن.
در این چارچوب است که کوشش دانشجویان این کارگاه هم در انتخاب "اجتماع محلی" 2 همچون سطح مورد مطالعاتی، و هم در
پیمون هریک از مراحل یک فرایند برنامهریزی شهری، بر جستجو، یافتن، انتخاب و بهکاگیری نظریه همچون راهنمای عمل بوده
است. اندیشۀ پشتیبان انتخاب اجتماع محلی همچون مورد مطالعاتی – که میتوان "محله" 3 را نیز تجلی فضایی آن دانست- از
یک سو ناشی از ردیابی یک ضرورت شناساییشده در سوابق و تجربیات برنامهریزی در کشور ایران است و از سوی دیگر یک هدف
کلان را دنبال میکند.
ضرورت مورد اشاره مربوط است به این جنبه از ناکارامدی برنامههای توسعه شهری در کشور و از جمله کلانشهر تهران که پیوستار
سطوح کلان تا خُرد و نیز سطوح راهبردی تا عملیاتی در آنها برقرار نمیشود. به بیان دیگر، خواستهها و احکام این برنامهها از
تبدیلشدن به راهنمای عمل در سطوح خُردی چون محله )آنهم با هدفِ نیکبختی ساکنان و نه صرفا آبادی مکان 4 ( بازمیمانند.
حاصل این است که آنچه در این برنامهها همچون اهداف، راهبردها، سیاستها و جز آن تجویز شده، در پایینترین سطوح
برنامهریزی شهری یا با بیعملی جایگزین میشود و یا آنچه عمل میشود را نمیتوان بر پایۀ آن تجویزها دانست. این کاستی با
نبود چارچوبهای حقوقی و قانونی پشتیبان برنامهریزی در سطح محلی در کشورمان تشدید نیز شده است. در این کارگاه کوشش
شده است سطح اجتماع محلی، همچون سطح خُرد برنامهریزی دگرگونی برای توسعۀ پایدار در کلانشهر تهران، مورد برنامهریزی
قرار گیرد تا پیوستار مقیاسهای برنامهریزی در این کلانشهر، پس از برنامه های جامع و تفصیلی -که در سطح کل شهر تهران و
مناطق 22 گانۀ آن عمل میکنند- تکمیل شود و از این راه یکی از زمینههای اجرایی و عملیاتی شدن اهداف برنامهریزی در سطوح
کلان )در میان دیگر زمینهها و الزامات این امر( ایجاد شود.
ضرورت تکمیل پیوستار برنامههای شهری از سطوح کلان تا خُرد در این کارگاه با هدف غایی ومورد ادعای انتظام برنامهیزی شهری،
یعنی "منفعت عموم" نیز همراه شده است: در این کارگاه این پرسشها همواه در ذهن بوده که برنامههای شهری چگونه بر زندگی
ساکنان محله اثرگذار هستند؛ ساکنان محله چگونه و از چه راهی از منافع توسعه بهرهمند میشوند یا زیان میبینند و چگونه
میتوان با مشارکت دربرگیرنده تمامی آنها، آثار منفی تصمیمهای توسعهای بر حیات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی آنها را کاهش و...