پاورپوینت تحلیل بررسی معماری مدرسه علميه اماميه اصفهان

مدرسه امامی یک مدرسه علمیه یا مدرسه علمیه در محله جوباره اصفهان است و به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین مدارس ایرانی که هنوز وجود دارد، قابل توجه است. این سازه آجری پخته شده به سال 1325 در اطراف حیاطی به سبک معمولی سلجوقی ساخته شده است که در مرکز هر ارتفاع، چهار ایوان یا تالار طاقدار قرار دارد. این بنا در مجاورت مقبره مشهورتر یک متکلم محترم به نام بابا قاسم است که توسط ابوالحسن الطالوت دامغانی در سالهای 1340-1340 بنا شده است. این مقبره منسوب به قدرت های معجزه آسا در قرن نوزدهم مفقود شد و اکنون بازسازی شده تا دوباره با مدرسه مرتبط شود.

ابعاد این مدرسه دو طبقه 92 در 72 متر است و هر ضلع صحن داخلی شامل حجره‌هایی برای اسکان طلاب است که در کنار یک فضای مشترک مرکزی برای نماز و مطالعه است. این آرایش عملکردی در چهار نمای حیاط تقریباً یکسان به صورت مجموعه ای از طاقچه های پیوسته که یک ایوان مرکزی را در بر می گیرد بیان می شود. ماهیت کهن الگویی ساختمان با توجه به تغییرات قابل توجهی کاهش می یابد. ایوان ها خط سقف مسطح را قطع می کنند اما ویژگی بصری غالب نیستند، در عوض محراب ها (یا طاقچه ها) لهجه اصلی ارتفاع را تشکیل می دهند.

فهرست مطالب
مقدمه
تاریخچه  مدرسه علميه اماميه اصفهان
مشخصات کلي مدرسه علميه اماميه اصفهان    
معماري مدرسه علميه اماميه اصفهان
نماهای مدرسه علميه اماميه اصفهان
فضاهاي مدرسه علميه اماميه اصفهان
تزیینات مدرسه علميه اماميه اصفهان
تصاويرفضاهاي داخلي مدرسه علميه اماميه اصفهان
تصاويرنماهاي بيروني مدرسه علميه اماميه اصفهان
پلان موقعیت  مدرسه علميه اماميه اصفهان
پلانهاي معماري مدرسه علميه اماميه اصفهان
مقاطع معماري مدرسه علميه اماميه اصفهان
منابع