مسجد آبی یا گیوی یا گوک جامی (به ترکی: آسمان آبی) بزرگترین و معتبرترین مسجد در میان هشت مسجد ایروان بود، اما تنها مسجد باقی مانده نیز بود. همه بقیه توسط تزارهای قرن نوزدهم و نیروهای شوروی قرن بیستم ویران شدند. این مسجد به دلیل شباهتهای کاشیکاریهای میناکاریشده و همچنین سبک معماری صفوی-قاجاری، نام خود را از مسجد کبود تبریز در ایران گرفته است. این مسجد که در ابتدا توسط امیران ترکیه در سال 1179 ساخته شد، در قرن هجدهم توسط ایرانیان در سال 1765 در خانات ایروان در زمان حکومت حسین علی (خان اریوان؛ مسجد به عنوان مسجد حسین نیز شناخته می شود) بازسازی شد. حیاط طاقدار فعلی و مدرسه ای برای قرآن آموزان. ساختمان بزرگ دارای 28 اتاق، کتابخانه، نمازخانه اصلی و حیاط است. در سال 1995 مقامات ارمنستان تصمیم گرفتند مسجد آبی را بازسازی کنند. از آنجایی که گمان می رفت با تسلط سازندگان و کاردانان ایرانی می توان عملیات مرمت و بازسازی را به درستی انجام داد، به متخصصانی از ایران واگذار شد و سرانجام مقامات ایرانی با اشتیاق، پروژه نوسازی را به عهده گرفتند (گالیچیان 66). کتیبه های سنگی روی دیوارها از اصفهان آورده شده است.
فهرست
مقدمه
معرفی مسجد کبود ایروان
تاریخچه مسجد کبود ایروان
مسجد کبود در طول دورهی شوروی سابق
مسجد کبود پس از دوران شوروی
مسجد کبود ایروان پس از بازسازی
خصوصیات جغرافیایی مسجد کبود ایروان
معماری مسجد کبود ایروان
مشخصات ساختمان مسجد کبود ایروان
ساختار گنبد مسجد کبود ایروان
گنبدهای شبستانهای شرقی و غربی گنبدخانه
نمای داخلی مسجد کبود ایروان
مراکز دیدنی نزدیک مسجد کبود ایروان
تصویر پلان ها مسجد کبود ایروان
و....