الکساندر الکساندویچ وسنین (۱۹۵۹ – ۱۸۸۳) یوریوست .
او به خاطر ترسیم های دقیقش و پرسپکتیوهای شگرفش به خوبی شناخته شده است ؛لئونید،ویکتور و الکساندر الکساندرویچ معماران و طراحان شهری از خانوادهای روسی الاصل بودند که هر یک مستقلأ فعالیت معماری خود را داشته اند اما بیشتربه دلیل کارهای مشترکی که با هم انجام دادهاند مشهور شدند.پس از انقلاب روسیه در ۱۹۱۷ آنها نقشی کلیدی در بیان و توسعۀ ساختارگرایی داشتند،که به عنوان ساختار غالب برای معماران مدرن در اتحادیه جماهیر شو ر وی در سال ۱۹۲۰شد . الکساندر وسنین ،نسبت به دیگر برادرانش فردی توانمندتر و خلاقتر در تولید و ارائه ی روش ها و آثار خاص بود ، همچنین او از ابتدا در زمینۀ نقاشی و طراحی صحنۀ تئاتر متبحر بود .
 
وسنین دومین مدرک تحصیلیش را در رشتۀ علوم بازرگانی از دانشگاه کاربردی مسکو دریافت کرد . در آنزمان که لئنین کارآموزی معماری را در دانشکده هنرهای زیبای پترزبورگ به پایان رسانده بود . ویکتور و الکساندر در انجمن مهندسی راه و ساختمان حضور یافتندکه تأکید اصلیشان بر گسترش جنبه های فنی معماری بود . مطالعات آنها به دلیل بسته شدن انجمن توسط مقامات معلق شد و آنها تا سال ۱۹۱۲ موفق به دریافت مدرک خود نشدند در این مدت آنها با معماران به به عنوان مقاطعه کار و دستیار مشهوری چون” ایلاریون ایوانو” ، “رومن کلین و اُ.ار.مانتس” در بازسازی ادارۀ پست به سبک رمانسک (۱۹۱۱) ، میدان میاسنیتسکایا در مسکو همکاری داشتند . الکساندر نقاشی را نزد هنرمندان امپرسیالیسمی چون “یان فسیونگ لینگسی” در پترزبورگ و “کنستانتسن یون در مسکو”، درسال(۱۹۱۱ – ۱۹۰۹) آموخت و از سال (۱۹۱۳ – ۱۹۱۲) در کارگاه هنری تاتلین کار می کرد ، در پرژۀ برج بود که او با “لیبو پپوا” ، “نادژدا اودالتسو ا” و دیگر هنرمندان آوانگارد ملاقات کرد . تا این زمان او طرح های کوبیسم از زنان عریان را تجربه می کرد.
 
در سال(۱۹۱۴ – ۱۹۱۳) ویکتور و الکساندر به بازدید از ایتالیا پرداختند همان جا بود که به مطالعۀ آثار “پالادیو” پرداختند . این علاقۀ آنان به کلاسیک در طرح خانۀ سیروتکین در سال(۱۹۱۶ – ۱۹۱۴) در نیژنی نوگرو و همچنین در نقاشی آبرنگی که از سقف به سبک کلاسیک توسط الکساندر در سال ۱۹۱۵ ارائه شده ، به خوبی انعکاس یافته است . در همین سال او در زمینه های دیگری نیز فعالیت می کرد که به طور برجسته ، یافتن معادل در زبان مادری برای کلمۀکلیسا یی واقع در کتونکی ، در سال ۱۹۱۳ بود. در سال ۱۹۱۶ به مدت یک سال به ارتش پیوست ، ویکتور به عنوان معمار منحصر به فرد در شرکت ساختمانی داینامو استاک در ۱۹۱۷ در مسکو بخاطر سبک کارآمدش بر روی نوارهای باریک کاغذ شناخته شد و در این دوره الکساندر با تمرکز بر روی نقاشی در مسیری مجزا از برادرانش حرکت کرد . الکساندر تا سال۱۹۱۷ به ارائۀ آثاری از قبیل آثاری انتزاعیی چون مطالعۀ پلان ها پرداخت و الهام بخش ملویچ در بیان سوپرماتیسم (اولین جنبش ناب هندسی انتزاعی در هنر) بودآخرین اثرش به معرفی و ارائۀاستحکام در بنا و تنش در فضا که جمعأ به نام ساخت فضایی رنگی با خط های نیرومند و با تصویری از نواخت خطی و پلان های همبر مختلط بیشتراست ، پرداخته است . الکساندر و ویکتور در نقوش تزیینی می دی برای میدان سرخ مسکودر سال ۱۹۱۸ با هم همکاری داشتند و هر سه برادر نیز درطراحی ستون برای کوهستان جنگلی در میدان سرخ تا کارل مارکس در سال ۱۹۱۹ با هم همکاری کردند .
 
از حدود ۱۹۲۰ او درگیر طراحی صحنه بود و با “تایرو” به عنوان طراح لباس در تاتر کمرنی مسکو در نمایشهای متعددی تا سال ۱۹۲۲ همکاری داشت . طرح های متنوع و رنگارنگ لباس ها در او حس نقاشی از خطوط متقاطع و از هم گذرنده با تنوع بالای رنگی را به وجود آورد که عاملی شد برای طراحی صحنه ، در طراحی صحنه های کامل که بی قرینه است ، الهامی هنری می بخشد ، هنر سازندگی در سازه ها را با جایگاه اجرا ، پله ها ، بالابر ها ، چرخ های متحرک و سنی برای گرافیست ها، تلفیق نموده است . او این شگرد را در صحنۀ تاتر مردی که تشنه است می‌آفریند . این تلفیقی از واحد های مجزا با پله های اریب یا رمپ ها ، جایگاهی برای سخنرانی است ، که می تواند در ترکیبات متنوعی استفاده شود. لباس ها هم کاریکاتوری از لباس های غرب معاصر بوده است .
از سال(۱۹۲۴ – ۱۹۲۱ (الکساندر به عنوان استاد نقاشی در وختماس (کارگاه فنی وهنری) بود؛ جایی که که او هنر ساختن رنگ از رنگهای پایه را با لیوبو پپوا آموخت . در ۱۹۲۱ اوبه اینخوک (موسسۀ فرهنگی هنری) تازه تاسیسی پیوست که محل اجتماع برای بحث در مورد .تئوری آوانگارد در هنر بود
برسی آثار الکساندر وسنین