خلاصه مقاله:
 
آتريوم( Atrium) اصطلاحي است كه به حياط داخلي يا مركزي در معماري بومي روم باستان و نيز گونه اي از فضا و حياط ورودي در كليساهاي دوره صدر مسيحيت اطلاق مي شد. امروزه، آتريوم به معناي يك فضاي خالي و محصور مي باشد كه به صورت عمودي به ارتفاع چند طبقه ايجاد مي شود. آتريوم به علت ايجاد ارتباط بين فضاي بيرون و درون اثرات مثبت رواني و عاطفي مردم ايجاد مي كند و با راه دادن نور طبيعي به فضاي داخل، فضاهاي طبقاتي بزرگتر و كارآمدتري را به نسبت ساختمانهاي معمول ايجاد كرده و محيط كار بسيار مطلوبي را فراهم مي كند. با توجه به اهداف معماري پايدار نه تنها آتريوم مي تواند چنان طراحي شود كه اتلاف انرژي پائيني داشته باشد بلكه نقش جديدي را هم در جهت كاهش مصرف انرژي به شكل سرمايش و گرمايش طبيعي، عملكرد غير فعال خورشيدي ايفا كرده و با توجه به ويژگي واسطه حرارتي بودن آن امكان افزايش سطوح بازشوهاي داخلي را براي دريافت نور طبيعي بيشتر ميسر مي سازد. هدف از اين پژوهش، شناختي اجمالي از آتريوم و بازشناسي مفاهيم معماري پايدار در آن و چگونگي استفاده و تاثير آن در دستيابي به اهداف معماري پايدار مي باشد.