نقشه های اتوکد گرمابه ایرانی حمام سنتی ایرانی با پلان و مقاطع
پلان حمام سنتی ایرانی

مقاطع حمام سنتی ایرانی
حمام های ایرانی دارای یک ساختار مشترک هستند و آنچه در ساخت آنها اهمیت بسزایی دارد، به حداقل رساندن تغییرات قابل توجه دما است. از این رو، حمام ها پایین تر از سطح زمین ساخته شده اند تا گرمای داخلی حمام حفظ شود. اقدام دیگر ایجاد راهروهای مارپیچی بین ورودی حمام و دهلیز (فضای تاریک بین راهرو و رختکن) بود که از خروج گرما جلوگیری می کرد. رختکن یا «بینه» فضایی آراسته بود که مردم خود را برای غسل در آن آماده می کردند، محیطی نیمه گرم و نسبتاً خشک بود. فضای بعدی «گرمخانه» نام داشت که اتاقی کاملاً گرم و مرطوب بود. گذر از یک محیط نیمه گرم به یک محیط گرم یا بالعکس آن تغییر ناگهانی دما بود که باید تا حد امکان تعدیل می شد، از طریق دالان های مارپیچی که «میاندار» (فضای جداکننده بین گرم و سرد) نامیده می شد اتفاق می افتاد. قسمت هایی از حمام). در میاندار یک یا دو سکو وجود داشت که مردم می توانستند از «گاموچا» (حوله نخی نازک و درشت سنتی) استفاده کنند و وسایل حمام خود را مانند صابون، شامپو و غیره قرار دهند. پس از گذشتن از میاندر، مردم به گرمخانه رسیدند، این اتاق به فضاهای مختلفی تقسیم می‌شد، مانند محل استفاده از دستکش، محلی برای نظافت و حوضی برای شستشوی بدن که به آن خزانه می‌گفتند. در اطراف گرمخانه حمام عمومی قدیم طاق‌هایی نسبتاً عمیق وجود داشت که شبیه غرفه‌های مجهز به سکو بود که به آنها «شاه‌نشین» می‌گفتند و یکی دو اتاق کوچک به نام «خلوت» وجود داشت که فقط برای افراد خاصی استفاده می‌شد. حمام‌های سنتی ایران فاقد دوش بوده و عمدتاً به «خزینه» (حوض بزرگ پر از آب) مجهز بوده‌اند. حمام های مجهز دارای 3 نوع خزینه برای استفاده از آب گرم، آب سرد و آب ولرم بودند. مخزن حرارتی که «تون» نام داشت، در زیر خزینه قرار داشت، گرما از کانال‌های کوچکی که در زیر زمین بود و «گوربرو» نامیده می‌شد، در گرمخانه پخش می‌شد. روشنایی حمام از سقف تأمین می شد و از طریق شیئی که «جام خانه» نام داشت شیشه ای بود و ضخامت آن بسته به گرما یا سرمای محیط متفاوت بود.