نقشه های اتوکدی خانه تاریخی شیرازی ها در یزد

اسلام کم کم به دین غالب یزد تبدیل شد و هنوز بقایایی از مساجد از قرن هفتم بر جای مانده است. اما در دوران کاکوئیان از قرن دهم تا دوازدهم بود که توسعه اصلی اتفاق افتاد، با جریان آب به شهر از طریق قنات ها باعث شد باغ ها و مزارع گسترش یابند. شهروندان برای فروش منسوجات و ابریشم که صنایع مهم‌تری می‌شدند، مساجد، مدارس و بازارچه‌ها ساختند. در اطراف آن، استحکامات بزرگی با چهار دروازه اصلی به داخل شهر ساخته شد.
گرمای شدید و خشکی اغلب عامل بازدارنده ای برای فاتحان احتمالی بود و این امر به یزد اجازه می داد تا از بسیاری از درگیری های بزرگ جلوگیری کند. این شهر به عنوان یک شهر امن شهرت پیدا کرد و هنرمندان و روشنفکران زیادی را که از حمله چنگیزخان به ایران در اوایل دهه 1200 فرار کردند، جذب کرد، تا جایی که حتی با فرار از دست مغول ها به پایتخت سلسله مظفا تبدیل شد. مارکوپولو کاشف در سال 1272 میلادی در راه چین از یزد گذشت. وی از یزد به عنوان «شهری اصیل» یاد کرد که امن و مشغول تجارت بود. پولو در مورد ابریشم نوشت که به قدری ظریف بود که تقریباً مانند آن با نخ طلا بود.
مانند همه شهرها، ثروت و جایگاه آن فروکش کرد، اما به طور کلی، یزد در طول قرن ها با رهبری متفاوت، صنایع خود را گسترش داد و رشد داد. در دوران مظفریان در قرن چهاردهم میلادی، یزد اهمیت اقتصادی و سیاسی بی‌سابقه‌ای پیدا کرد و در این دوره بسیاری از بناهای اصلی شهر با ویژگی‌هایی مانند طاق‌های لانه زنبوری و کاشی کاری معرق تزیین شد. در عصر تیموریان که به قرن پانزدهم منتهی شد، مجموعه کاخ مبارکه ساخته شد - و تا 400 سال دیگر مرکز اداری شهر خواهد بود.