پلانهای اجرایی معماری اتوکد طراحی سالن موسیقی و نمایش

از زمانی که شعر پا به عرصه حیات گذاشت بدان سبب که خالقش او را موجودی اجتماعی آفرید، پس زندگی اش در زندگی همنوعانش گره خورد و برای رشد، حرکت، تکامل و طی مسیر سعادت و کامیابی باید از متن جامعه بگذرد و با دیگران ارتباط برقرار کند و پیامش را برساند، احساسش را منتقل کند، با دیگران همدردی کند و خود را از کنج غربت و تنهایی بیرون بکشد.
انسان ها از طریق همین انتقال احساسات به یکدیگر نزدیک شدند. حرکت و آوا طبیعی ترین شکل انتقال احساسات است. لئویلدوفن در کتاب خود انتولوژی کوچک که برای معلمین موسیقی نگاشته درباره پیشینه موسیقی می گوید: ریشه موسیقی به عهد کهن ارتباط دارد. موسیقی صوتی با سخن بوجود آمده. در واقع همان روزی که انسان توانست برای نخستین بار خوشیها و رنجهای خود را با صدا نمایش دهد، مبدأ موسیقی به شمار می رود. به عبارت دیگر می توان گفت در مراحل ابتدائی انسان، یعنی زمانیکه کار به صورت گروهی انجام می شد، افراد هر گروه برای غلبه بر مشکلات توانفرسای پیش از تاریخ مشترکاً و به طرزی هماهنگ کار کردند و چون هر کاری مثلاً غلتیدن سنگ، کندن خاک، فرو انداختن درخت، پارو زدن، مرکب از حرکاتی مکرر و منظم است. مردم ابتدائی در حین کار جمعی، رفتاری موزون داشتند، با یکدیگر پیش و پس می رفتند، دست ها را بالا و پایین می بردند، ابزارها را به کار می انداختند و دم و بازدم می زدند. همانطور که هیزم شکنان کنونی هنگام زدن تیر به چوب، نفس خود را به شدت و با صدا از سینه بیرون می رانند، مردم ابتدائی نیز موافق حرکات موزون خود، شهیق و زفیر می کشیدند و از حنجره اصواتی اخراج می کردند. اصوات ناشی از حنجره (فریاد کار) که با اصوات ناشی از برخورد ابزارهای کار بر مواد مورد عمل (صدای ابزار) ملازم بودند، به سبب وزن جریان کار، بهره ای از هماهنگی داشتند بدیهی است که انسان های ابتدائی در ضمن کار موزون خود، به مقتضای احوال خود، کلماتی هم بر زبان می راندند. از این کلمات که در نظر آنان عواملی جادویی به شمار می رفتند و منظماً به وسیله فریاد کار و صدای ابزار قطع می گردیدند، ترانه های ابتدایی پدید می آمدند. همچنان که وزن کار موجب موزونیت حرکات بدن و اصوات انسان و پیدایش ترانه شد، اصوات ابزارهای کار هم انسان را به ساختن ابزارهای موسیقی کشانید حتی برخی از ابزارهای موسیقی مستقیماً از ابزارهای کار فراهم آمدند. از این جمله است شماری از سازهای زهی باستانی که به الهام کمان ساخته شدند، یکی از ساده ترین آنها چنگ است. به عبارتی در تأیید نظریه کارل بوخر  می توان گفت: اولاً موسیقی با آواز آغاز شد و آواز از تکامل فریاد کار و صدای ابزار فراهم آمد و ثانیاً ابزارهای کار زمینه و مسطوره ابزارهای موسیقی بودند.
بنابراین می توان پذیرفت که شعر و موسیقی ابتدایی نیز مانند هنرهای دیگر زاده کار یا زندگی تولیدی ابتدایی است، به این معنی که وزن کار و جادوی لفظی به ترانه سازی و نوازندگی کشانیده می شوند.
هنوز در بسیاری از اجتماعات ابتدایی موجود، موسیقی به همان شیوه ای که به اشاره گذشت، آفریده می شود: گروهی به کاری دست می زنند، و در آن میان، یکی به تناسب حرکات کار، برای خود زمزمه می کند چون این گروه از همکاری و هماهنگی برخوردارند، زمزمه او توجه دیگران را به خود می کشد پس یکی دیگر، موافق نوای زمزمه او که با وزن کار جمعی تناسب دارد، کلماتی بر زبان می آورد و سپس با حرکات بدن و صدای خود، او را همراهی می کنند. به این طریق زمینه، یک آهنگ و یک شعر و یک رقص جمعی فراهم می آید و بر اثر تکرار، تصحیح و تثبیت زبانزد همه اعضای گروه می شود.
بستگی موسیقی به زندگی واقعی از ترانه های مردم ابتدائی موجود به خوبی استنباط می گردد. مثلاً در موسیقی هنری صدای طبیعی جانوران مانند فیل و طاووس به حد وفور تقلید شده است. مسافری می نویسد که در پونه هند فردی آبکش که برای کشیدن آب از چاه، گاوی را در مسیر سراشیبی می راند و باز می گرداند، در ضمن کار، خود به خود ترنم می کرد و آواز او به تناسب حرکت کند و تند گاو در رفت و بازگشت، دو نوای متفاوت به دست می داد. بنابراین بشر با درک زیبائی از طبیعت الهام گرفت و با تقلید اشکال و آهنگ های طبیعی و انعکاس این آثار، هنر را بوجود آورد و آن را به صورت های مختلف منعکس نمود. شعر یک ارتباط سرشار از احساس است برای رفت و لطافت قلب، آنگاه که حرف دل در کلامی موزون انسجام می یابد و تحلیل انسان به آن زینت می بخشد. شعر است که می تواند به اشیایی بی جان، جان ببخشد. از زبان گل و درخت و بلبل بگوید و آوای طبیعت را به گوش دل همه برساند. موسیقی نیز ارتباطی سرشار از احساس است. نوای ساز، نغمه های طبیعت است، نوای آشناییی بهشتی. همان که اگر خوب بشنویم آشنائیش را با فطرت خویش در می یابیم.
در موسیقی، صوت از نظم درونی و هماهنگی و موزونی خود لذت می برد و در شعر زبان از واژه ها. به عبارتی در موسیقی و شعر، آوا و واژه به نظم در می آیند.
موسیقی جزئی جدایی ناپذیر از شعر است و پیوندی ناگسستنی با آن دارد. از این رو هر چه زبان شعر بهتر درک شود، به موسیقی نزدیکتر می شویم. چرا که موسیقی زبان ناب آهنگ هاست. کسی که شعر را بشناسد از موسیقی لذت می برد و کسی که موسیقی بداند واژه ها در ذهنش سریعتر جاری می شوند. شعر و موسیقی در یک زمان متولد شدند زیرا که وجود هر دو زیبایی است.
شاعران بزرگ ما بیش از هر کسی این حقایق را دریافتند. چنانکه در دیوان شمس مولوی، واژه ها در زیر ضرب موسیقی تند گام شعر پوسته خود را می درند و همچون جقه های باروت در آتشبازی به حد انفجار می رسند و همچون خوشه های نور و رنگ فرو می بارند. در این جشنواره موسیقی و رقص دیگر واژه ها را چه جای نشستن است.