بخشی از مطلب
 
برج‌های دوقلوی پتروناس از بلندترین آسمانخراشهای جهان هستند که در شهر کوالالامپور در کشور مالزی قرار گرفته‌اند. برجهای دوقلو با احتساب آنتن بالای برجها، ۴۵۲ متر ارتفاع دارند. تعداد طبقات هر برج ۸۸ طبقه است و جمعاً ۷۸ آسانسور در این دو ساختمان فعال هستند. این دو برج از زیر توسط مرکز خرید سوریا به هم وصل هستند. همچنین پلی طبقات ۴۱ و ۴۲ این دو برج را به هم متصل می‌کند. ارتفاع این پل از سطح زمین ۱۷۵ متر و طول آن ۵۶ متر است.
 
کار ساخت این برجها از سال ۱۹۹۵ شروع شد و در زمانی کوتاه در سال ۱۹۹۸ به اتمام رسید. دولت مالزی ساخت این برجها را به عنوان نماد پیشرفت اقتصادی این کشور در دستور کار خود قرار داد. امروزه برج‌های دوقلو پتروناس به یکی از نمادهای اصلی کوالالامپور و مالزی تبدیل شده‌اند.
معمار این بنا سزار پلی است.
 
 
شایان ذکر است به دلیل نزدیکی این برجها به مرکز نمایشگاههای مالزی (KLCC) این برجها نیز به اشتباه به برجهای KLCC معرفند به شکلی که در سرتاسر جاده‌های مالزی، تابلویی که شما را به سمت این برجها هدایت می‌کند و عکسی از برجها را نیز داراست به این برجها با همان نام KLCC اشاره مینماید.
این برجها توسط ژاپنی‌ها و کره‌ای‌ها – هر کدام یکی از برجها – طی مسابقه‌ای برای تکمیل پروژه ساخته شده‌اند و سپس دو برج با پلی به هم متصل شده‌اند. این برجها جزو بلندترین برجهای دوقلوی دنیا به شمار می‌روند.
در طبقه پایین برجها مجتمع خرید بزرگ سوریا قرار دارد. البته به توریستها خرید از این مجتمع به دلیل گرانی برخی اجناس در آن توصیه نمی‌شود. در طبقه پایین KLCC آکواریم زیبایی قرار دارد که در آن شما از دالان شیشه‌ای زیر آب کوسه‌ها و سفره ماهی‌های غول پیکر را از نزدیک خواهید دید. نمایندگی شرکت سونی و اغلب مارکهای لباس شاید از مراکز دیدنی این برج باشند. در طبقه بالای فروشگاههای برج سینما و فروشگاه کتاب بزرگی قرار دارد. موزه آثار هنری این برجها نیز شایان توجه است.
 
 
 
طراحی آسمان‌خراش‌ها، به لحاظ ایجاد فرم‌¬های سازه ‌ای، از پیچیدگی ‌های خاصی برخوردار است. این موضوع از یک سو به وجود تخصص¬‌های متعدد ـ و اغلب متعارض ـ درگیر در طراحی این ساختمان‌ها برمی‌گردد و از سوی دیگر هرچه ساختمان بلندتر می‌شود، شدت نیروهای طبیعی جاذبه، باد و زلزله افزایش می‌یابد. در نتیجه، تدابیر سازه‌ای برای مقابله با این نیروها به جنبه مهمی در طراحی ساختمان‌های بلند تبدیل می‌شود. همین امر فرم ساختمان‌های بلند را تا حد نسبتا زیادی از نحوه طراحی سازه آنها متاثر می‌سازد.
آسمانخراش‌ها با اینکه در اقصی‌نقاط جهان با شکوه و زیبایی خاصی سربرافراشته‌اند، اما در عین حال با مخاطرات زیادی نیز روبه‌رو هستند. لیکن با وجود احتمال روبه‌رو بودن با چنین خطراتی، معماران همچنان به طراحی ساختمان‌های بلند و بلندتر ادامه می‌دهند و این کار به مسابقه‌ای برای تسخیر آسمان و کسب عنوان بلندترین ساختمان جهان تبدیل شده است.
 
 
در نگاهی کلی به معماری معاصر جهان، می‌توان به نمونه های بی¬‌نظیری از آسمان‌خراش‌ها دست یافت. این آسمان‌خراش‌‌های عظیم با هر انگیزه و در پاسخ به هر نیازی که ساخته شده‌اند، متکی بر پیشرفت‌های تکنولوژی هستند. «برج‌های دوقلوی پتروناس» (Petronas Towers) در کوالالامپور، یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های آسمان خراش‌ها در عصر حاضر به‌شمار می‌روند که طی سالهای ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۸، در مرکز ناحیه اقتصادی شهر توسط معمار مشهور، «سزار پلی» (Cesar Pelli) طراحی و ساخته شده‌اند. این برج‌ها که به‌عنوان یک نشانه شهری، سمبل معماری معاصر مالزی نیز به شمار می‌روند و از جمله طرح‌های شاخص در زمینه استفاده از تکنولوژی هستند، جایزه معماری آقاخان را در سال ۲۰۰۴ نصیب خود نموده‌اند.
 
 
برج‌های پتروناس که سازه‌های شگفت‌آور و عظیمی از شیشه و آهن هستند، با ۸۸ طبقه و مناره‌هایی به بلندی ۳۰ متر، تجسمی عینی از رویاهای معمار، سزار پلی می‌باشند. کاربرد ۲۶ هزار تن آهن در اسکلت فلزی این برج‌ها، دو نمونه بی‌‌نظیر از بزرگ‌ترین سازه‌های فلزی تاریخ را به نمایش گذاشته است. پی‌ریزی برج‌های پتروناس به ‌صورت گسترده، در مساحتی بیش از ۵/۱ هکتار و حجمی معادل ۷۰ هزار تن بتن، که ۳ روز متوالی، ۲۴ ساعته ادامه داشت، بزرگ ‌ترین پی ریزی یکباره ای میباشد که تا به آن تاریخ انجام گرفته است. اما این پی عظیم، به تنهایی قادر به تامین مقاومت ساختمان در طول یک زلزله عظیم نخواهد بود. از این‌رو در برج‌های دوقلوی پتروناس ۱۴ دمپر (Damper) نصب شده است. این وسیله که در خرپاهای مورب سازه فلزی نصب می‌گردد، لرزش ساختمان را در طول زلزله کاهش می‌دهد و درست مانند یک کمک ‌فنر اتومبیل عمل می‌کند. یک آسمان‌خراش با دمپر می‌تواند ۳ برابر یک آسمان ‌خراش معمولی، انرژی تولید شده توسط زلزله را جذب کند. هرچه زلزله طولانی‌تر باشد، دمپر می‌تواند موثرتر باشد و با هر موج زلزله، انرژی بیشتری جذب کند.
برج پتروناس - برج های دوقلوی پتروناس - برج های پتروناس 
 
هنگام برخورد باد با یک برج، ساختمان مانند بادبان قایق عمل می‌کند. برای این‌که ساختمان بتواند نیروی باد را تحمل کند، باید به قدری انعطاف‌پذیر باشد که بتواند مقداری از نیروی باد را جذب کند و در عین حال به اندازه کافی مستحکم باشد تا آسیبی نبیند.
برج‌های دوقلو با ارتفاع تقریبی ۴۶۰ متر، بگونه‌ای طراحی شده‌¬اند که بتوانند بادهای ویران‌کننده‌ای را که در فصل تایفون می‌وزند، تحمل کنند. این تندبادها که به سرعتی بالای ۱۴۰ کیلومتر در ساعت نیز می‌رسند، طراحی هرنوع آسمان‌خراشی را در این منطقه با مشکلات متعدد مواجه می‌کند. سزار پلی دارای دیدگاهی بود که به رفع این مشکل کمک می‌کرد: «ما پیشنهاد کرده‌‌ایم بین دو برج (در طبقات ۴۱ و ۴۲) یک پل ارتباطی باشد، این پل با تکیه‌گاه‌های خود، دروازه‌ای به سوی آسمان می‌سازد.» اما دیدگاه معماری پلی با شرایط فیزیکی برج‌ها مغایرت پیدا کرد؛ زیرا می‌بایست خود را با حرکت‌‌های مختلف هر کدام از دو برج مطابقت دهد که در این حالت انعطاف‌پذیری مستقل هر برج، به‌علت اتصال به یک پل مشترک، عملا غیرممکن می‌گردد. خطر واقعی زمانی است که بادهای چرخان همزمان از زوایای مختلف به برج‌های دوقلو برخورد کنند و برج‌ها در جهات مختلف خم شوند، در این هنگام، این پل ۹۰۰ تنی جدا خواهد شد و از ارتفاع ۱۸۲ متری به پیاده¬رو شلوغ پایین سقوط خواهد کرد.
 
برای حل این مشکل خاص طراحی، مهندسین وسیله‌ای را از فن آوری زلزله قرض گرفتند، «دمپر». در حقیقت دوپایه استوانه‌ای پل که ۳۵ متر طول و هرکدام ۶۰ تن وزن دارند، دمپرهای عظیمی هستند که در هنگام خم شدن و تکان خوردن هر ساختمان کشیده شده و به جای خود باز می‌گردند. برای پیشگیری از شکسته شدن پل، هنگام خم شدن برج‌ها در جهات مختلف، پایه‌های تکیه گاه، به جای اتصال مستقیم به پل و برج‌ها، به صفحه‌هایی گردان وصل می‌شوند که می‌توانند حداقل ۴۵ درجه در هر جهت بچرخند. به این ترتیب پایه‌های دمپر، چرخش و پیچش را جذب می‌کنند، در حالی‌که سیستم تکیه‌گاه داخلی پل بدون حرکت باقی می‌ماند.
ساختار پیچیده برج‌های دوقلوی پتروناس، نمونه ای از تلاش و همکاری تنگاتنگ معماران و مهندسان سازه در تحقق بخشیدن به رویای تسخیر آسمان محسوب می‌شود. مسلماً با پیشرفت تکنولوژی، رویای ساخت آسمان‌خراش‌هایی جامه عمل به خود خواهد پوشید که حتی در تصور بشر کنونی نیز نمی‌گنجد. شاید بتوان گفت چالش آینده، خلق ساختمان‌های بلندتری باشد که در عین برخورداری از تکنولوژی پیشرفته، هم زیبا و باوقار باشند و هم به قصد خدمت به مردم و ارتقاء محیط شهری ساخته شده باشند.