هوشنگ سیحون در یک روز گرم تابستان در تهران متولد شد (22 آگوست 1920). خانواده وی درگیر موسیقی و هنر بودند. او در این فضای موسیقی و هنر زندگی می کرد و از همان کودکی تشویق می شد که علاقه خود را به نقاشی دنبال کند.

این امر به تزئین ستونهای ظریف ساخته شده در خانه آنها ، خطوط زغال سیاه بر روی ستونها و دیوارهای سفید خشن گسترش می یابد و البته والدینش او را تشویق می کنند.

وی تحصیلات اولیه خود را از طریق دوره متوسطه در تهران به پایان رساند و از دبیرستان فارغ التحصیل شد و در آغاز جنگ جهانی دوم در کالج هنرهای زیبا تازه تأسیس دانشگاه تهران پذیرفته شد. علاقه کودک به نقاشی اکنون به طراحی و معماری نیز کشیده شد و تحت نظر دقیق استاد و مشاور وی در دانشگاه ، استاد فرانسوی ماکسیم سیروکس ، سیحون در چهار سال آینده شکوفا شد و استعداد برجسته جوان.

اندکی پس از فارغ التحصیلی سیحون ، انجمن فرهنگی اتحاد جماهیر شوروی ایران در تهران که بسیاری از رویدادهای فرهنگی را ترتیب داده بود ، ترتیب نمایشگاه آثار هنرمندان ایرانی را داد. پروژه فارغ التحصیلی هوشنگ به نمایش گذاشته شد و قضات نشان هنری وزارت فرهنگ و هنر ایران را به او اعطا كردند - نشان بسیار جالب توجهی كه وی قبلاً نیز در یك مسابقه در دانشكده چیزی را طراحی كرده بود.

در سال بعد از جنگ ، سیحون برای طرح های معماری خود برنده چندین مسابقه و جایزه اضافی شد. یکی از اینها طراحی او برای یک بنای یادبود در ایستگاه راه آهن مرکزی تهران بود. اندکی پس از این دستاورد ، وی برای بنای یادبود و مقبره یادبود فیلسوف و پزشک ایرانی ، Avecinna ، در همدان طراحی کرد.

در سال 1946 برای ادامه تحصیل در Beaux-Arts راهی فرانسه شد. این سال ها برای او بسیار مهم بود. وی سه سال زیر نظر پروفسور اوتلو زاوارونت تحصیل کرد و به طور گسترده در سراسر اروپا سفر کرد. در سال 1949 ، زمانی که دوره تحصیل را به پایان رساند و "دکترای هنر" را دریافت کرد.

در طی 20 سال آینده وی مقبره هایی برای عمر خیام و نادرشاه ، در میان دیگر افراد برجسته ایرانی طراحی کرد و همچنین مجموعه اصلی کنگره ملی ایران و یک مجتمع آموزشی بزرگ در جنوب تهران را تکمیل کرد. همچنین در این دوره وی سخنرانی های گسترده ای در ایران ، اروپا و آمریکای شمالی داشت و سمینارها و کارگاه های متعددی را برگزار کرد.

در سال 1962 سیحون به عنوان رئیس دانشکده هنرهای زیبا و معماری دانشگاه تهران منصوب شد و بلافاصله بازسازی اساسی دانشکده را انجام داد. وی در دوران تصدی دین به فعالیت های مدنی و حکومتی در داخل و خارج از کشور درگیر شد و برای اولین بار در سال 1968 طرح های انتزاعی خود را به نمایش گذاشت.