پاورپوینت تحلیل بررسی معماری کلیسای سن پیتر رم

 فهرست مطالب

مقدمه  

تاریخچه کلیسای سن پیتر

معماری کلیسای سن پیتر

سنت کاتولیک

مکان زیارتی و عملکردهای مذهبی

سنت پیترز کلیسایی به سبک رنسانس

کلیسا صلیبی شکل

معماری و طراحی فضای داخلی کلیسای سن پیتر

معماری و طراحی فضای خارجی کلیسای سن پیتر

شبستان مادرنو Maderno

چیدمان کلیسا به سبک برنینی Bernini

مقبره‌‌‌های داخل کلیسای سن پیتر

پلان‌های متوالی کلیسای سن پیتر

پلان برامانت کلیسای سن پیتر

پلان رافائل کلیسای سن پیتر

سردیس قدیس پطرس

پلان میکل آنژ کلیسای سن پیتر

پلان کارلو مادرنو کلیسای سن پیتر

تفسیری اولیه کلیساهای قرون وسطایی و کنونی سنت پیتر

منابع و ماخذ
کلیسای سنت پیتر که کلیسای سنت پیتر جدید نیز نامیده می شود، کلیسای فعلی سنت پیتر در شهر واتیکان (محصور در رم)، توسط پاپ ژولیوس دوم در سال 1506 آغاز شد و در سال 1615 در زمان پل پنجم تکمیل شد. صلیب لاتین راهرو با گنبدی در محل گذرگاه، درست بالای محراب مرتفع، که عبادتگاه سنت پیتر رسول را می پوشاند. کلیسای سنت پیتر یکی از مشهورترین آثار معماری دوره رنسانس است و دارای بسیاری از عناصر باروک قابل توجه است. اغلب به عنوان بزرگترین ساختمان در عصر خود در نظر گرفته می شود.
این عمارت - کلیسای پاپ ها - یک مکان اصلی زیارتی است. معمولاً ده‌ها هزار کاتولیک، هم کلیسای کلیسا و هم میدان سنت پیترز مجاور آن، برای تعدادی عبادت به ریاست پاپ در طول سال استفاده می‌شوند. کلیسای سنت پیتر به همراه کلیسای سنت جان لاتران (سان جووانی در لاترانو)، باسیلیکای سانتا ماریا ماگیوره و کلیسای سنت پل خارج از دیوارها (که هر سه در رم هستند)، یکی از کلیسای سنت پیتر است. تنها چهار کلیسا در جهان دارای رتبه کلیسای بزرگ هستند. تا سال 1989 سنت پیتر بزرگترین کلیسای مسیحیت بود. در آن سال باسیلیکای تازه ساخته شده در یاموسوکرو، ساحل عاج، از اندازه آن بیشتر شد.
ایده ساختن کلیسا توسط پاپ نیکلاس پنجم (حکومت 1447-1455) شکل گرفت، که به دلیل وضعیتی که در آن کلیسای قدیمی سنت پیتر را پیدا کرد - دیوارهایی که به دور از عمودها به بیرون خم شده بودند و نقاشی های دیواری پوشیده از گرد و غبار - برانگیخت. در سال 1452 نیکلاس به برناردو روسلینو دستور داد تا ساخت یک اپسی جدید را در غرب محل قدیمی آغاز کند، اما کار با مرگ نیکلاس متوقف شد. با این حال، پل دوم این پروژه را در سال 1470 به جولیانو دا سانگالو (به خانواده سانگالو مراجعه کنید) سپرد.